Diep in gedachten liep ik de winkel binnen.
'Wilt u een knuffel meneer?'
Een knappe jonge vrouw, lachend, open gezicht, licht gekleurd.
Het zwaailicht van mijn te abrupt gewekte aandacht zwalkte rond, probeerde een teddybeer te ontdekken, vond niets.
Het meisje omarmde me. 'Waaraan heb ik dat te danken?' vroeg ik.
Ik kreeg een vlotte uitleg over eenzame ouderen en kansarme kinderen. Kleine bijdrage, ving ik op. De prijs doneren van een koffie en een punt appeltaart. Online, pinnen, of in een ouderwetse melkbus. Nog nagloeiend van de knuffel zag ik mezelf een bedragje pinnen op een machientje dat me aan werd gereikt.
Nadat ik mijn boodschappen had gedaan wilde ik de collectante nog complimenteren met haar succesvolle verrassingsaanpak. Maar ze was druk aan het knuffelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten