is nu de dood gewijd,
bloesems na bloesems vallen
van de Boom der Treurigheid.
Ik zie ze langzaam zinken
als sneeuw op koude grond,
geen stappen meer weerklinken,
het lange zwijgen komt.
De nacht verloor haar sterren,
het hart is leeg en koud,
grijs en stil de verten,
de wereld arm en oud.
Wie kan zijn hart behoeden
in deze boze tijd?
Bloesems na bloesems vallen
van de Boom der Treurigheid.
(Traurigkeit, Hermann Hesse, november 1944)
Wie een betere oplossing weet voor het (overigens wel vrij Hesse-achtige) kreupelrijm: grond/komt, krijgt van mij een cd naar keuze met eigen werk. Voor de puzzelaars, - het origineel luidt:
Die mir noch gestern glühten,
Sind heut dem Tod geweiht,
Blüten fallen um Blüten
Vom Baum der Traurigkeit.
Ich seh sie fallen, fallen
Wie Schnee auf meinem Pfad,
Die Schritte nicht mehr hallen,
Das lange Schweigen naht.
Der Himmel hat nicht Sterne,
Das Herz nicht Liebe mehr.
Es schweigt die graue Ferne,
Die Welt ward alt und leer.
Wer kann sein Herz behüten
In dieser bösen Zeit?
Es fallen Blüten um Blüten
Vom Baum der Traurigkeit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten