BOOSTER

Ik had de wekker op zes uur gezet maar werd al om half vier wakker. Ik sufte wat door zonder nog echt te slapen en toen het tingeltangel muziekje klonk stond ik meteen op. Ik douchte, kleedde me aan (twee T-shirts over elkaar - vrije armen), zette koffie en ging in mijn stoel bij het donkere raam de gezondheidsverklaring zitten invullen. Als onderlegger gebruikte ik Vogelzang van Jac. P. Thijsse. Erg boeiend was het lijstje niet, ik vinkte overal "nee" aan. 

Om kwart voor zeven trok ik jas en schoenen aan en daalde de trap af. Buiten snoof ik de vochtige lucht op - het waaide een beetje - en moest aan vroeger denken. De schooltijd. Onuitgeslapen op weg door de donkere stad. Ik kwam niemand tegen. Een enkele fietser passeerde verderop. In de Beethovenstraat was Joe & the Juice al open. Geen idee waarom, wie zou er, gesteld dat er al mensen langskwamen, op dat tijdstip een smoothie willen afhalen? Bij de visboer stond het personeel onder fel lamplicht vitrines in te richten en broodjes klaar te maken. Ik stelde me hun koude handen voor en huiverde.

Ik koos mijn route achterom, door het Beatrixpark. De zon was nog lang niet op maar er zong een vogel, een lied dat ik niet kon thuisbrengen. 

In de RAI volgde ik het groen oplichtende bord Vaccinaties. Ik liet mijn uitnodiging zien ('Mag ik uw telefoon aanraken?') en werd naar binnen gewezen, waar een rij plastic stoelen stond. Even later werd de kleine kudde die we inmiddels geworden waren met zachte drang verder gestuurd, naar een volgende zaal. Vervolgens moesten we een trap op. Boven was een slingerend parcours afgezet, zoals in de rijen voor de toegangspoorten van een luchthaven. Daar doorheen gesjokt waren er opnieuw stoelen. Ik bleef staan want er ontbrak een stoel waar ik me bevond en ik wilde liever niet teruglopen - ik was juist zo mooi vooraan in de rij beland, door een onbewuste manoeuvre die ik niet meer kon reconstrueren. 

De tijd verstreek. Ik was blij geweest met mijn vroege afspraak: nog geen wachtrijen om half acht, maar dat bleek een illusie. Het bedrijfsklaar maken van de prikmachine kostte nogal wat tijd. Toen we eindelijk naar binnen mochten telde ik al zo'n honderdvijftig mannen en vrouwen, op een enkeling na leeftijdsgenoten.

Maar eenmaal in de prikzaal ging het verbazend snel. Ik liet voor de derde keer papieren en codes zien en kreeg een hokje aangewezen. 'U bent mijn eerste vandaag,' zei de verpleegster terwijl ik mijn jas aan de kapstok hing en mijn reeds ontblote arm uitstak. 

Bij de EHBO, waar ik een kwartier moest uitzitten, was er koffie. Niet eens slechte. Ik keek naar de immense hal om me heen en dacht aan China.

Thuis wist ik niet meteen wat te doen. Ik ging nog maar even op bed liggen, onder een dekentje. Half negen. De dag was nog lang.

Voorheen Rookzanger wenst u een goede jaarwisseling, en laten we hopen dat we een beter jaar betreden, na het passeren van de Poort van Januari, dan de twee moeilijke jaren die we achter ons hebben!

L. (Louise?) Hartman (20e eeuw)