PASSIESPEL

In het programma Volle Zalen bekende de vijfentachtigjarige acteur Hans Croiset dat zijn vader nog steeds over zijn schouder meekijkt bij alles wat hij doet. Zijn hele carrière was één lange vruchteloze poging om het zijn vader, eveneens een beroemd acteur, naar de zin te maken. Ik herkende dat, maar schudde meewarig mijn hoofd. Op jouw leeftijd nog, Hans? Mijn vader houdt zich al jaren koest. Alleen in mijn dromen kijkt hij nog weleens afkeurend mijn kant op.

Wel zetelt er een andere strenge man in mijn hoofd. Een herkenbaar gezicht heeft hij niet maar hij is duidelijk van protestants-christelijke komaf. Gisteren roerde hij zich weer eens. Ik hing in een stoel met een kop koffie en stelde het moment uit dat ik iets serieus' ging ondernemen. Ik was zojuist begonnen met een vertaling van A Passion Play, het cryptische conceptalbum van Jethro Tull uit 1973. Dat was ik helemaal niet van plan geweest. Robert Eksteen en ik hebben dit voorjaar onze bundel Raconteur, troubadour - vijfenzestig vertaalde liedteksten, afgerond. Een vervolg staat niet op stapel, ik deed dit in een impuls.
De tijd verstreek ongemerkt snel, zoals dat gaat bij iets wat je aandacht opslurpt. Nog één versje, om in het kleine rode boekje te noteren, nog één, en dan iets nuttigs doen, beloofd. 
Toen ik me eindelijk kon losrukken was de middag al een aardig eind op streek. Ik voelde me vaag schuldig toen ik in het donker wordende park liep, alsof ik mijn tijd had vermorst, mijn werk had verzaakt of me te buiten was gegaan aan te veel snoep. Er waren een grote bonte specht, twee staartmeesjes en een naar wormen gravende zanglijster voor nodig om mijn gedachten weg te houden van een streng zelfonderzoek.

Vandaag werd ik als vanzelf weer naar het werk in uitvoering toe gezogen. Als rechtvaardiging verzon ik een mogelijk supplement of tweede deel voor ons boek.
Maar, strenge meneer die in mij huist maar niet mijn vader is, prekende dominee met het geheven vingertje - waarom zou een mens niet iets mogen doen gewoon, omdat hij het leuk vindt en zonder enige andere reden?

Zojuist hebben we de kerstboom gekocht. Het motregende een beetje. We begroetten de verkoper als een oude vriend. In een onbezorgde bui deden we er een krans van gedroogde rozenbottels bij; 30 euro, maar wat kan het schelen? De tijden zijn al somber genoeg. Terwijl ik dit tik zijn mijn dochters bezig de spar op te tuigen. Traditioneel wordt daar altijd Jethro Tull bij gedraaid. Stormwatch, dit keer. Straks, als de lichtjes branden, zullen we een trappist drinken en proosten op het feestseizoen. Een seizoen waarin je gerust mag lummelen met zinloze vertalingen als dat jouw manier van vakantievieren is.

Nu bestellen, voor Kerst in huis: Raconteur, troubadour. Een heerlijke bundel vol vernuftig vertaalde liedteksten, één op één mee te zingen met de originelen, rondom de kerstboom. De editie zónder A Passion Play, maar mét het minstens zo interessante en net zo cryptische Thick as a Brick ("Stom als een rund"). Fijn cadeautje ook!