Mijn hooggeleerde vriend Saphier vertelde dat hij na zijn pensioen niet wilde worden als zovelen van zijn collega's, die een vinger in de academische pap willen houden en verbitterd moeten aanzien hoe ze langzaam vergeten worden. Zelf wilde hij een streep achter zijn loopbaan zetten. Gewoon maar een beetje leven. 'In een bus stappen en kijken waar je terechtkomt.' We praatten over onthechting en ouder worden. Om een beetje gelukkig oud te worden, zei hij, was het nodig te beseffen dat je een onderdeel van het grote geheel bent. Alleen dan kon je vrede met je eigen sterfelijkheid hebben. 'Wat doet mijn ikje er nou toe?' Hij keek graag naar filmpjes van zwermen spreeuwen, of scholen vissen. Die leerden hem het belang van het collectief, tegenover het in ons westerse wereldbeeld zo hooggeschatte individu. Dat gaf hem een rustig gevoel. 'Hoe heet die Disney-film? Die met dat visje?' Ik zag mijn geleerde vriend zijn geleerde vakliteratuur wegklikken en op YouTube naar Finding Nemo gaan en moest lachen.
De dagen erna was het een en al Corona wat de klok sloeg. Ik verbaasde me over mijn eigen gevoeligheid voor de collectieve bezorgdheid die door de gretige media flink wordt aangehitst. Ik kon niet van mijn telefoontje afblijven. Met mijn verstand was ik tamelijk laconiek. Ik beriep me tegenover paniekerige mensen graag op de koele cijfers. Maar hoe ik ook de geruststellende lijstjes bestudeerde, als zalvende en sussende mantra's, ik bleef nerveus, angstig zelfs, gedeprimeerd.
Het lijkt soms, als je de media moet geloven, alsof de maatschappij als een kaartenhuis in elkaar aan het storten is. Het is moeilijk te accepteren dat we zo opeens in tijden van crisis terecht zijn gekomen, terwijl we nog lang niet klaar waren met die andere grote kwesties: migratie, klimaat, weet u nog?
Volgens mij is het verstandig om nu even geen zwermen spreeuwen te bekijken. Ik laat mijn telefoontje uit en wacht tot het lente wordt.
(foto: Erika Veld, uit: 'Spreeuwig'. Uitg. Dander)
5 opmerkingen:
Eerst las ik de titel van je stukje (op mijn eigen blog; je staat bij de links, vandaar). Toen ik de foto zag dacht ik: zooo.. Je kunt veel spreeuwenzwermen zien, voor je in staat bent om er zo'n sprekende plaat van te maken.
De tekst van het stukje begon ook nog wel aardig. Die hooggeleerde vriend snapt er wel wat van, geloof ik.
Maar daarna zakken we weer snel af naar de gebruikelijke Rookzanger-zwartkijkerij, met veel kommer en kwel en veel angst voor wat komen gaat. Al die uren zen-meditatie blijken uiteindelijk toch boter aan de galg. Dan heeft je hooggeleerde vriend het, al dan niet met behulp van zen-meditatie, het toch beter begrepen, Jan-Paul.
"Volgens mij is het nu even verstandiger om geen zwermen spreeuwen te bekijken". Wat mij betreft een onbegrijpelijke conclusie.
Ik denk niet dat je de portee hebt begrepen van mijn stukje, Hans. Maar afgezien daarvan: waarom lees je mijn blog eigenlijk nog, als het je blijkbaar ergert?
Wat ik begrepen heb is dat je je telefoontje uit laat. Dan kun je inderdaad niet naar filmpjes van spreeuwenzwermen kijken.
Wat ik bedoelde is: ga 's kijken of je spreeuwenzwermen in de werkelijke wereld 'live' kunt zien. Als dat lukt, denk ik dat je, veel sterker nog dan je vriend met zijn filmpjes, zult ervaren wat hij benoemde. Ik garandeer je dat je op dat moment het hele corona-gedoe vergeten bent. Werkt beter dan uren mediteren, is mijn ervaring.
Uitvinden wáár je zoiets kunt zien is deel van de therapie.
Je telefoontje kun je gewoon aan laten.
Ik kijk ooievaars in het Vondelpark, telt dat ook?
Ooievaars in het Vondelpark? Het is een beginnetje!
Maar misschien ook eens even buiten de bebouwde kom kijken. Daar is het Corona-virus verder weg en de natuur dichterbij.
Deze week begint het echte voorjaar!
Een reactie posten