INFODEMIE

'De verslaggeving over corona is schadelijker dan het virus zelf,' kopt De Volkskrant. Ik lees het graag, het stelt me gerust. De krant zegt in het bijbehorende artikel dat er een infodemic heerst, een razendsnelle opeenvolging van nieuws (en nep-nieuws) over de ziekte die ook aanvankelijke sceptici dreigt mee te sleuren in een golf van hypochondrie, doemdenken en hysterisch vermijdingsgedrag. Ook Trouw waarschuwt voor zo'n infodemie.
Je kunt honderd keer met cijfers zwaaien, tot kalmte manen of beklemtonen dat mondkapjes onzinnige symbolen van schijnveiligheid zijn, het haalt niks uit. De mensheid, eenmaal tot deze staat van paniek gebracht, laat zich daar niet zo makkelijk uit praten. Genieten we ervan, is het onze sensatiezucht die de verspreiding van het mediavirus veroorzaakt? Verveling? Einde-der-tijden-sentimenten? Of ligt de schuld toch meer bij de media zelf, die elkaar aftroeven in berichtgeving en doodsbang zijn dat de concurrent er met een scoop vandoor gaat of meer kijkers, lezers of luisteraars heeft. Volg nu onze live-vlog! Alles over corona! Hoe het ook zij, een pop-up cultuur is ontstaan van totaal onevenredige bezorgdheid en onredelijke angst, die gelijk op gaat met een hevige uitbraak van FOMO (the fear of missing out). We hitsen elkaar kortom lekker op. Waar is de tijd gebleven dat Corona nog gewoon een type sigaar was?

Zelf was ik eerst nogal laconiek over de ernst van het uit een Chinese vismarkt overgewaaide griepje. Maar omdat ik overgevoelig ben voor de stemming om me heen en van nature angstig (en helaas nogal verslaafd aan mijn telefoontje) begon de paniekerige berichtgeving meer en meer op me te drukken. Ik heb nog nooit zoveel naar Nieuwsuur gekeken als in de afgelopen weken. Mijn gezonde verstand liet me niet in de steek maar toch werd ik zenuwachtig, ook door die aanhoudende klagende wind. Ik bezweek zelfs voor een paar sigaartjes - kleintjes, geen bolknakken van het bovengenoemde type - alsof dát hielp. Goed, die wind is nu eindelijk gaan liggen. Maar die andere storm, die van oplopende cijfers en schrille alarmbellen, bepaald niet. Het is verdomme alsof we in apocalyptische tijden leven, alsof de pest, de Zwarte Dood is uitgebroken. Terwijl ik, als ik op straat om me heen kijk en even de kou en de regen weg denk, een gewone, bedrijvige stad zie. Met bedrijvige, zo te zien gezonde mensen. Zonder mondkapjes. En de lente breekt uit, voor wie het wil zien. De ooievaars zijn terug in het park, verliefd klepperend, onwetend van wat ons mensen zo bezighoudt.