Lenteloos voorjaar

Van alle verjaardagen die ik heb meegemaakt - vandaag is mijn vierenzestigste - is er niet een zo bedrukt begonnen. Het is niet belangrijk, in het licht van wat er allemaal gebeurt, 'klein leed', zullen we maar zeggen, maar wel veelbetekenend: voor het eerst werd ik niet wakker met dat gevoel van lichte voorpret, dat me zelfs in mijn donkerste perioden niet helemaal in de steek liet, want zo kinderlijk ben ik altijd gebleven. Niet meteen, maar toch al heel snel, greep ik naar mijn telefoon, ondanks mijn stellige voornemens om die tenminste vandaag uit te laten. Al even snel had ik drie alarmerende stukjes verslonden, genoeg om ieder restje voorpret in de kiem te smoren.

Lieve lezers, ik geloof niet dat ik veel opbeurends te melden heb, en voor oorlogsverslaggever deug ik niet. Dus ik denk dat ik de komende tijd maar een pauze inlas, een bezinningspauze, laten we het zo maar noemen, om er nog iets positiefs uit te halen.
Woensdagavond repeteerden we nog voor een herdenkingsconcert op 4 mei. We hopen natuurlijk dat dat gewoon door kan gaan, er wordt al genoeg afgelast. De woorden van het eerste lied dat we zongen waren van de toen nog zeer jeugdige Hanny Michaelis (1922-2007), uit een gedicht dat Oorlogsvoorjaar heet.

Zonlicht scheert langs in onrustige vlagen;
Bomen en mensen, zich krommend van pijn,
Derven het uitzicht op mildere dagen...
Lenteloos voorjaar, uw tuin werd woestijn.

Aldus de latere mevrouw Van het Reve, die evenwel ook een heel ander register kon bespelen, zoals blijkt uit:

Briljant filosoferend
over het leven liet ik
de aardappels verbranden.
Een onmiskenbaar bewijs 
van emancipatie.

That's the spirit! Ik neem me voor het nieuws de rest van de dag verder stoer te negeren en een leuke verjaardag te hebben. Even de kop in het zand!