Dag 3.
Terwijl ik zit te werken appt mijn broer me, dat 'Ome' Jaap van Dissel live op tv is, de man met de geruststellende stem (ik leg nog weleens uit hoe dat logopedisch in elkaar zit). Ik kijk niet maar blijf werken. Mijn zorgen nemen zeker niet af maar mijn zenuwen wel enigszins, ik merk dat ik me weer kan concentreren op andere zaken dan de pandemie. Ik kijk geen nieuws vanochtend en geen nieuws is goed nieuws, maak ik mezelf wijs. Het lukt me soms zowaar een beetje erin te geloven.
Na mijn ochtendroutine ga ik naar het park. Het is stil, grijs weer. Nog geruststellender dan de milde stem van Jaap is het gesnater, gekwetter en gefladder dat daar opstijgt. De ooievaars zijn druk voor de jaarlijkse eierproductie aan het zorgen; na afloop van iedere bestijging klinkt een triomfantelijk geklepper. Gisteren zag ik het vrouwtje nog paraderen op haar bloedrode stelten, af en toe naar een wurmpje prikkend. Een verdwaalde reiziger nam er een foto van. Hoe zou het zijn om nu in het buitenland te zijn, ver van huis? Ik denk natuurlijk aan mijn dochter in Engeland, maar die woont en werkt daar, het is ginds haar huis zo goed als hier. Ze vond het een lastige keus maar besloot toch terug te vliegen. Dochters moeten hun eigen gang gaan, maar vaders en moeders zullen altijd bezorgd blijven.
Een vleug wiet treft mijn neus. Het rokende stel zit een heel eind verder. Als die geur zover kan dragen, waarom dan dat virus niet?
Merels scharrelen in het struikgewas. Gingen ze maar in de schemering zingen! Niets zo hoopvol als dat lied maar blijkbaar is het nog te koud.
Op weg naar de Albert Heijn op het Museumplein zie ik een man die met zijn vinger in zijn mouw gewikkeld de aanvraagtikker indrukt om de lege Van Baerlestraat over te steken.
Ik ben het zelf.
In de winkel zijn de schappen schandalig leeg. Ik heb veel mededogen met mijn medemens, maar nu komt toch de mensenhater in me boven. Twee medewerkers fungeren als verkeersagent en splitsen de lange rijen klanten, wijzen ze aan welke de vrije kassa is. Deden ze dat ook maar bij de schappen wc-papier. Ik hoor dat er bij het Kruitvat zelfs echte politie aan te pas moest komen om de mensen te beletten de net aangeleverde pallets leeg te roven nog voor ze de winkel in konden gaan. Ziek.
[Als je interesse hebt in de eerdere afleveringen, klik links boven op 'startpagina']
Terwijl ik zit te werken appt mijn broer me, dat 'Ome' Jaap van Dissel live op tv is, de man met de geruststellende stem (ik leg nog weleens uit hoe dat logopedisch in elkaar zit). Ik kijk niet maar blijf werken. Mijn zorgen nemen zeker niet af maar mijn zenuwen wel enigszins, ik merk dat ik me weer kan concentreren op andere zaken dan de pandemie. Ik kijk geen nieuws vanochtend en geen nieuws is goed nieuws, maak ik mezelf wijs. Het lukt me soms zowaar een beetje erin te geloven.
Na mijn ochtendroutine ga ik naar het park. Het is stil, grijs weer. Nog geruststellender dan de milde stem van Jaap is het gesnater, gekwetter en gefladder dat daar opstijgt. De ooievaars zijn druk voor de jaarlijkse eierproductie aan het zorgen; na afloop van iedere bestijging klinkt een triomfantelijk geklepper. Gisteren zag ik het vrouwtje nog paraderen op haar bloedrode stelten, af en toe naar een wurmpje prikkend. Een verdwaalde reiziger nam er een foto van. Hoe zou het zijn om nu in het buitenland te zijn, ver van huis? Ik denk natuurlijk aan mijn dochter in Engeland, maar die woont en werkt daar, het is ginds haar huis zo goed als hier. Ze vond het een lastige keus maar besloot toch terug te vliegen. Dochters moeten hun eigen gang gaan, maar vaders en moeders zullen altijd bezorgd blijven.
Een vleug wiet treft mijn neus. Het rokende stel zit een heel eind verder. Als die geur zover kan dragen, waarom dan dat virus niet?
Merels scharrelen in het struikgewas. Gingen ze maar in de schemering zingen! Niets zo hoopvol als dat lied maar blijkbaar is het nog te koud.
Op weg naar de Albert Heijn op het Museumplein zie ik een man die met zijn vinger in zijn mouw gewikkeld de aanvraagtikker indrukt om de lege Van Baerlestraat over te steken.
Ik ben het zelf.
In de winkel zijn de schappen schandalig leeg. Ik heb veel mededogen met mijn medemens, maar nu komt toch de mensenhater in me boven. Twee medewerkers fungeren als verkeersagent en splitsen de lange rijen klanten, wijzen ze aan welke de vrije kassa is. Deden ze dat ook maar bij de schappen wc-papier. Ik hoor dat er bij het Kruitvat zelfs echte politie aan te pas moest komen om de mensen te beletten de net aangeleverde pallets leeg te roven nog voor ze de winkel in konden gaan. Ziek.
[Als je interesse hebt in de eerdere afleveringen, klik links boven op 'startpagina']
Geen opmerkingen:
Een reactie posten