GESLOTEN

Het was de hoogste tijd voor de jaarlijkse APK. Ik belde de garage.

‘Dit nummer is niet in gebruik.’

Ik checkte het nummer. Koppig probeerde ik het nog een aantal keer, met dezelfde uitkomst.

Zouden ze dan eindelijk op mobiele telefonie zijn overgegaan? Nog tot diep in het smartphone-tijdperk (om precies te zijn tot de vorige APK) waren ze alleen te bereiken via een huistelefoon die vaak lang en eenzaam stond te rinkelen als de beide heren garagisten onder een auto lagen.

Ik zeg ‘heren’ maar in werkelijkheid waren het twee ouder geworden jongens. Vooral degene met de charmante glimlach en de ouderwetse kuif van stug melkboerenhondenhaar. Als hij niet aan het sleutelen was draaide hij een sjekkie.  Een veeg olie op zijn wangen. Aardige jongens bovendien, bescheiden en zwijgzaam. Niks gewieksts of glads aan, bepaald niet het type van de gemiddelde automens. Rijk hoefden ze er blijkbaar niet van te worden, klandizie hadden ze ogenschijnlijk niet veel, en ook de meest bescheiden rekening werd nog met een lichte aarzeling gepresenteerd, als geneerden ze zich ervoor dat ze me überhaupt geld afhandig wilden maken.

Het was wel een bedrijf dat je moest liggen. Hield je van luxe, dan moest je er niet zijn. Ze lapten er graag iets op. Liefst met tape. ‘Zo gaat-ie wel weer een tijdje mee,’ was het dan. Ik telde fluitend een luttel bedragje uit verliet tevreden hun pand aan de Ceintuurbaan. Dat was de deal: ik ging akkoord met een stukje tape of een boutje om een kapotte bumper op z’n plaats te houden, zij deden nooit laatdunkend als ik met mijn vuile artiestenauto, die de Tape Mobiel was gaan heten, aan kwam rijden voor de jaarlijkse beurt. Het was een gentleman’s agreement. Auto’s waren voor ons allebei een noodzakelijk kwaad, meer niet: ik reed erin, zij hielden ze op de weg.

Toen mijn zoon zijn eerste eigen auto kocht bleef hij de garage trouw, en we troefden elkaar af, wie de laagste rekening had. Daarbij deden we de slome, binnensmondse tongval van de monteurs na. ‘De Ford? Ja is goed hoor, zie maar. Breng ‘m maar langs als je tijd hebt.’

Ik schrijf dit noodgedwongen in de verleden tijd. Want toen ik geen gehoor kreeg besloot ik naar de garage te lopen. Het was mooi weer en nog niet te warm. Ik zou een afspraak maken en meteen hun 06-nummer noteren.

Maar daar stond ik voor een dichte deur. In de winkel ernaast vertelden ze me dat het bedrijf al bijna een jaar gesloten is.

Zo kwam er een abrupt einde aan uiterst prettige relatie van bijna twintig jaar. Waar ik nu met mijn auto naartoe moet weet ik even niet.

Ook v.h. Rookzanger sluit zijn bedrijf. Maar niet definitief! Na een welverdiende zomerstop hoop ik weer op deze plaats verder te schrijven. Tot dan!