SNELWANDELEN

Omdat bepaalde noodzakelijke dingen op waren (wc-papier, kattenvoer) begaf ik me al vroeg naar de Albert Heijn. Of, was het wel vroeg? De eerste dagen van de wintertijd ben ik altijd van slag. Mijn ritme en dat van de klok sporen niet meer. En "begaf" is ook een oneigenlijke term voor wat ik deed; snelwandelen is een juistere omschrijving.
Het woei (of waaide, ik moet niet zo archaïsch doen, vinden mijn critici) hard. Een echte novemberwind, zij het dat de lucht nog altijd zacht en blauw was. Een zoele storm. Het woei of waaide ook in mijn hoofd, minder zoel. Door verschillende redenen, sommige buiten mijn schuld, andere op rekening van mijn eigen onverstandige levenswijze, was ik nerveus. Ik probeerde al snelwandelend tussen de super en mijn huis een sluitend verhaal te fabriceren waarin die nervositeit een begrijpelijke plaats had, zodat ik niet meer hoefde te piekeren over het waarom en rustig verder kon gaan met leven. 
Iets overkoepelends kon ik wel verzinnen, een lijst waarin alle wringende tegenstellingen pasten: de tijdgeest. Corona was vaak deprimerend, natuurlijk. Ik heb die periode vaak vervloekt. Maar het was ook rustig en overzichtelijk. Toen alles weer openging en het gewone leven weer door kon gaan brak de pleuris uit in de Oekraïne. We leefden al in een angstige tijd maar net nu dat voorbij leek te zijn werd alles op een andere manier angstig.  Angstiger, want hier was geen onverschillig virus in het spel maar de boosaardige demon in de mens zelf. Tegelijk met die wereldse woelingen brak voor mijzelf een periode aan waarnaar ik in andere tijden reikhalzend had uitgekeken. Mijn AOW-leeftijd kwam. Maar in plaats van dat het pensioen van mijn leeftijdgenoten en de ouderdomsvoorziening voor mij, sprokkelende zzp'r, me rustig maakte werd ik er onzeker van. Aan die nieuwe status was ik nog niet gewend en ik was er nog niet aan toe. Wat ik nog deed of wilde doen leek plotseling een laatste stuiptrekking van een tot dan toe vanzelfsprekend arbeidzaam leven. Niet oud, definitief niet meer jong. Natuurlijk was het fijn, dat extra, gratis geld dat plotseling door de staat op mijn rekening werd gestort, maar het stigma waarvoor het symbool stond, dat van bejaard-zijn, was dat minder. Net als mijn dierbaren in hetzelfde schuitje moet ik er gewoon nog aan wennen, denk ik. Maar door die zoele storm snelwandelend had ik die verzoenende gedachte niet paraat. De ene koortsachtige gedachte na de andere buitelde door mijn hoofd en hoe het verder moest was me niet duidelijk, in het tumult van de Van Baerlestraat om 9, of 10 uur 's ochtends. De zomer en het introverte luitspel waaraan ik me dagelijks laafde zijn voorbij. Ik maak weer afspraken met vrienden, te lang niet gezien, te lang niet gesproken. Aarzelend maak ik nieuwe plannen want stilzitten en tevreden zijn kan ik niet al koketteer ik al geruime tijd met de term "pensionado". Het is kort en goed een rommelige tijd.
Maar de katten waren blij met hun Purina Urinary Care, en mijn dochter zal straks, als ze laat opstaat na een Halloweenfeestje, vast ook blij zijn met het wc-papier.