Voorheen Rookzangers Notitieblog (40)

Het was voorjaar in oktober. De bladeren vielen niet maar dansten naar beneden. We hadden de nacht doorgebracht in Hotel Wesseling in het brinkdorp Dwingeloo, met uitzicht op de uivormige toren van de Sint-Nicolaaskerk, de oudste gotische toren van Drenthe, waaromheen een zwerm kauwtjes speels aan het fladderen was, ik begreep nu waarom ze vroeger torenkraaien werden genoemd. We hadden het ontbijtbuffet overgeslagen met de bedoeling om na een eetlustopwekkende wandeling door het Dwingelderveld uitsmijters met koffie te gaan nuttigen in de Bospub. Ik heb nog nooit zoveel paddenstoelen gezien als die morgen in dat prachtige bos, een van de mooiste bossen waar ik ooit mijn wandelschoenen in heb geprent. Fluwelig eekhoorntjesbrood verleidde me bijna tot plukken. Na de uitsmijters met drie eieren, de dooier heel, die hier Strammer Max werden genoemd, reden we naar de A28. Ik had een cd van Cuby and the Blizzards meegenomen. Drenthe welgezind kraaide ik samen met Harry Muskee: 

I had a good girl,
but the woman was too blind to see.
Yes, I had a good girl,
but the woman was too blind to see.
We've been a long time together,
but now she's no longer with me.

                                                                        ***

De notitieblokken van About: blanks zijn gemaakt van oude afgeschreven boeken waarvan het binnenwerk wordt verwijderd en wordt vervangen door crèmekleurig blanco papier. Sympathiek, want duurzaam, nietwaar? Oude spullen een tweede leven geven. Dat dacht ik, tot ik in de winkel van het Drents Museum met een schokje een dichtbundeltje ontdekte dat bij mij thuis een ereplaats in de kast heeft. De chineesche fluit van Hans Bethge, vertaald door Hélène Swarth en uitgegeven in 1921. Ik dacht eerst nog: goh, wat leuk dat ze dat omslag hebben gebruikt, blijkbaar zijn er meer mensen die dat boekje koesteren, de wereld is nog niet verloren. Tot ik het notitieboekje oppakte, betastte en besefte dat het geen replica was, maar het boek zélf. Een latere, goedkopere druk zonder bladgoud in de belettering. Iemand had handmatig die mooie bladzijden met liefdevol vertaalde verzen, waarvoor ik destijds enkele tientjes had moeten overmaken aan Boekwinkeltjes.nl, uit de antieke band gerukt en in de prullenbak geworpen. Omdat het boekje 'afgeschreven' was. Door wie of wat? Zou het hier echt een bibliotheek-exemplaar betreffen? Of was de inhoud door waterschade onleesbaar geworden, hadden peuters er met viltstift in zitten krassen, zoals mijn kinderen met Hermann Hesse's Die späten Gedichte hadden gedaan? Zoiets hoopte ik dan maar. Mijn vriendin vond dat ik het boek moest kopen, al was twintig euro best veel voor een opschrijfboekje. Ik vond dat ook. Misschien zou ik het kunnen gebruiken om alle gedichten van Swarths bundel in over te schrijven en daarmee de geschiedenis te herstellen.