EXCURSIE

Het was een uitgelezen morgen. Zondags stil. Nauwelijks verkeer, er werd wat gejogd, meer niet. De lucht was zuiver blauw, een warme oktoberzon deed de gele blaadjes schitteren. De paddenstoelen-excursie op het Vogeleiland had niet beter gepland kunnen zijn.
Ik zeg Vogeleiland en had ook Rieteiland kunnen zeggen, maar dat zijn namen uit mijn jeugd. Toen waren er nog geen paddenstoelen-excursies. Toen was het ginds woest terrein zonder officiële status. De jeugd had er vrij spel, slechts een enkele hondenuitlater waagde zich tussen brandnetels, riet, wilgen en sporkehout en qua paddenstoelen waren het vooral reuzenbovisten en stuifzwammen die het braakliggende stuk grond in het najaar domineerden. Nu is dit bijzondere stukje Amsterdam onderdeel van het Sloterpark. Het in oorspronkelijke staat gelaten gedeelte heet het Ruige Riet. Sinds 1975 is er een Heemtuin. Daar begon onze excursie. 
Ik had de gids al uit haar autootje zien stappen. Kordate, wat oudere dame met strenge bril. Ze had een klein hondje bij zich maar ik had niet de indruk dat ze speciaal naar hier was gekomen om dat uit te laten, ze was hier duidelijk met een doel. Toen ze zich speurend over de struiken langs de weg boog wist ik het zeker, dit moest haar zijn. Ik bleef nog even op mijn vriendin wachten die van buiten de stad kwam, maar toen we stipt om elf uur naar de ingang van de Heemtuin wandelden zag ik haar staan, omringd door een flinke groep mensen, jong en oud. We meldden ons als deelnemers aan en volgden onze gids en haar hondje de rimboe in. 

Christiane Baethke kent alle circa 5000 soorten vaderlandse zwammen uit haar hoofd. Ze geeft eerlijk toe dat ze zich weleens vergist. Een zwavelkopje bleek bij inspectie een fluweelpootje te zijn - eetbaar, ik kreeg een hapje. Juist die eerlijkheid wekte de indruk van grote betrouwbaarheid. Misschien dat haar tamelijk zware Duitse accent ook meehielp, Duitsers hebben nu eenmaal die reputatie van degelijkheid in alles wat ze ondernemen. Scherp daarmee contrasteerde een levendige zwarte humor. Sommige soorten waren eetbaar maar smaakten naar natte washandjes. Een groene knolamaniet was goed tegen kwaadaardige schoonmoeders en een heel veld ervan, dat we bereikten via hertenzwam, Elfenbankje, franjehoedje, pantheramaniet, krulzoom, parasolzwam en vele andere soorten met ingewikkelde namen, kon het best naar de Russen worden gestuurd.
We verlieten het Eiland even via de Mary Wollstonecraftbrug voor een intermezzo in de Thomas van Aquinostraat. Op de plek waar ik haar over de struiken gebogen had zien staan toverde ze een heksenboleet tevoorschijn. Ze sneed hem met haar Opinelmes open ('Ik ben van de KNNV, ik mag dat') en liet ons de snelle indigoblauwe verkleuring zien die deze boleet onderscheidde van andere soorten. 'Dat is toch die paddenstoel die zich slecht verdraagt met alcohol?' vroeg ik. 'Klopt,' zei ze. 'Maar daar heb ik geen last van.'
Al die tijd was het gemengde groepje in een uitstekend humeur. Hoewel we elkaar niet kenden ontstond er al snel een lacherige saamhorigheid zo in het kielzog van de juf, op dit mooie zondagse uitje.

(Copyright foto's: Stichting Heemtuin Sloterpark en het Ruige Riet)