Het is dinsdag, en dan moet ik van mezelf iets schrijven. Ik wou iets zeggen over Prinsjesdag. Over de belabberde stand van zaken in de Nederlandse politiek. Zelden is het vertrouwen van de kiezer in onze volksvertegenwoordigers zo klein geweest als nu, begrijp ik, en dat begrijp ik. Het is een gotspe dat ze daar in Den Haag alleen maar bezig lijken te zijn met het hebzuchtig en argwanend verdelen van de buit van de laatste verkiezingen, alweer zolang geleden. Een klap in het gezicht van de serieuze kiezer, die zou willen dat er over heel andere dingen gepraat werd dan over wie wat doet en met wie. Machtsbeluste plucheklevers, stuk voor stuk, als u het mij vraagt. Ik was al bezig wat cijfers op te zoeken, voor een venijnig stukje. Zo gek als de Belgen hebben we het nog lang niet gemaakt. Die hebben toch maar mooi het wereldrecord formeren op zak, 541 dagen. Maar ons eigen record van 2017 dreigt te sneuvelen als het zo doorgaat.
Ik wou over dat alles iets schrijven, en over glazen koetsen en deftige hoedjes. Maar toen dacht ik: waarom eigenlijk? Als het je ernst is met je minachting voor de politiek kun je er maar beter over zwijgen. Wil je per se iets schrijven, omdat het nu eenmaal dinsdag is, schrijf dan iets positiefs, iets over deze mooie nazomerdag, over het zachtaardige licht van september.
Maar liever dan daarover te schrijven geniet ik er nog even van. Het boren een paar huizen verderop is eindelijk gestopt. Ik gun mezelf een uurtje boek op balkon voor de zon weg is. Schrijven doe ik wel weer als ik iets te melden heb en hoe het met de miljoenennota is afgelopen zie ik vanavond wel op het nieuws.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten