Ik begon aan een lang uitgesteld karwei: het kopiëren van al mijn blogjes vanaf 2010 naar een goed geordend en netjes vormgegeven Word-bestand. Je weet maar nooit hoelang Google mijn blog online laat staan - een back-up die ook op degelijk papier uit te printen valt is wel zo veilig.
Ik verwonderde me over het enthousiasme waarmee ik dat werkje deed. Maandenlang had ik een tegenzin in teksten gehad. Ik had mezelf een beetje over de rand geduwd met het manisch vertalen van drie bundels poëzie. Ik weet die hervonden geestdrift vooral aan het weer opstarten van mijn andere werk. Twee weken met échte mensen muziek maken, voor het eerst in tijden, heeft de duffe lethargie, die me deze zomer in haar macht had, verdreven. Ik loop weer vaker naar de piano, zomaar, pak mijn dirigeerstokjes op, weeg ze in mijn hand en zwaai er wat mee; mijn koorcomposities, deels nog onuitgevoerd, gaan weer leven (want ze zijn ergens voor). En van de weeromstuit lokt ook het toetsenbord weer.
Maar dat is niet het hele verhaal. Met het kopiëren, doorlezen, retoucheren en vormgeven van de columns voor dit blog komen de afgelopen tien jaar weer tot leven. Eigenlijk is het net zoiets als dagboeken doorbladeren of oude foto's bekijken: je verwondert je over de veranderingen die ongemerkt in de dingen en in jezelf zijn geslopen; tien jaar terug was de wereld anders (al was ze merkbaar zwanger van de wereld van vandaag) en was ik iemand anders; onmiskenbaar dezelfde persoon, natuurlijk, maar toch... iemand anders. Er zijn accenten in mijn persoonlijkheid verschoven, de teneur van mijn levenshouding is veranderd, verkleurd. Verdonkerd: ik ben cynischer geworden, vind ik al lezende, bitter door de dood van dierbaren, moe van alle weer opgelaaide ambitie, die volgde op een paar jaar van bijna gelaten leven, van zenboeddhistje spelen. Ik steek minder moeite in het bijhouden van de actualiteit; ik word mies bij voorbaat, als ik eraan denk mijn standpunten inzake de grote kwesties van onze tijd te moeten verwoorden - ik laat dat maar al te graag aan anderen over. Tien jaar geleden deed ik dat nog wel, zo nu en dan; heel gedreven soms, zij het met de nodige relativering.
Fotoalbums bekijken, in oude dagboeken bladeren, oude brieven lezen - het hoort bij de herfst.
Ik zag een enorme overrijpe paddenstoel in het Vondelpark, groot genoeg voor een hele familie Pad, en besefte dat het najaar is begonnen en dat de nazomer voorbij is. Ik brevier in mijn digitale archief, verbale ansichtkaarten uit het verleden, noem het werk, en geef me over aan een niet onplezierige melancholie.
Illustratie: uitsnede van de cover van Worthington G. Smith's "Mushrooms and Toadstools: How to distinguish easily the differences between the Edible and Poisonous Fungi" (1879)
1 opmerking:
Ik voel met je mee.
Wat die actualiteit betreft zou ik graag wat van je terughoudendheid lenen. Waar ik last van heb is een toenemende woede, haat zelfs, jegens de hersenloosheid van deze tijd. De hang naar ongebreideld hedonisme. De liefde voor Mark Rutte. En zo nog wat van de vrij onbegrijpelijke aspecten van deze tijd, in het aangezicht van de wereldproblemen waaraan je refereerde.
Tijdens een demonstratie tegen het restrictieve beleid ten aanzien van wat ik maar even 'massaal feestvieren' noem, hoorde ik één van sprekers uitroepen dat ie zo graag weer eens "naar de kloten" wilde gaan.
Gelukkig zijn er nog de vogels en het ruime sop. Escapisme is ook een iets waar we niet veel mee opschieten, maar het troost wel.
Terzijde: ik heb nooit geweten dat in het Engels een letterlijke vertaling van het woord paddestoel bestond: 'toadstool'.
Weer wat geleerd.
Een reactie posten