Reclame vanuit een tuinstoel

Mijn vriendin vindt dat ik de promotie van mijn werk veel te voorzichtig aanpak.
'De mensen worden overstroomd met reclame en informatie. Als je daarin stand wil houden moet je veel meer opvallen. Niet zo bescheiden zijn.'
Ik sputterde tegen dat ik toch wel degelijk adverteerde, via sociale media en mail. Wat kon ik meer doen? Tik Tok? Er zijn grenzen. Mijn exposure grensde al gevaarlijk aan een soort onschuldig narcisme, vond ikzelf.
'Je moet het los zien van jezelf. Je duwt jezélf niet naar voren, maar dat wat je gemaakt hebt. Je wilt toch dat je zo'n boek verkoopt?'
Ja, dat wilde ik wel. Maar maken is één, slijten is twee. Daar ben ik niet zo bedreven in. Daar moet ik een soort ingebakken verlegenheid voor overwinnen. Ik denk ook elke keer: de mensen weten het nu toch allang? Ik kan er toch niet over aan de gang blijven?
'Hoeveel mensen denk je dat zo'n Facebook-berichtje ook werkelijk zien?' wierp ze tegen. 'Je weet zelf hoe snel jouw tijdlijn vol loopt. Zie je dat echt allemaal? Nee toch? En dan zijn er ook nog die nare algoritmes die filteren wat je te zien krijgt.'
Daarin had ze natuurlijk gelijk, en ik beloofde beterschap.

Het was een smetteloos blauwe zondag. Een lichte bries maakte alles perfect. We waren naar de Hortus van Alkmaar geweest waar iets te doen was. Daarna moest ik achter mijn vriendin aanrijden naar Wormerveer, waar ze haar auto moest achterlaten voor de APK. Op de terugweg gingen we langs de Plus in De Rijp voor boodschappen. Toen we in de late namiddag thuis waren, schopte ik mijn schoenen uit, schonk mezelf een glas ijskoude witte wijn in, en ging in een tuinstoel zitten met hetzelfde ontspannen gevoel dat ik altijd heb als ik na toeristische excursies in een buitenlands vakantiehuis terugkeer. 
'Nu maar doen dan?' vroeg ik. 
Mijn vriendin pakte haar telefoontje. 'Is goed.'
Het moest een keer over omdat er net een groepje kwebbelende meisjes langsfietste. 
De tweede opname vond ik acceptabel. 
Met het opgeluchte gevoel dat ik mijn taken voor vandaag er nu echt allemaal op had zitten opende ik een bundeltje met de gedichten van Joseph Freiherr von Eichendorff. Mijn vriendin ging aubergines en aardappelen in plakjes snijden voor de moussaka. Zwaluwen vlogen af en aan. Zolang als het duurde was alles volmaakt.

En hier is de LINK.