Ik merk dat ik schuw ben geworden. Niet zozeer in het directe contact met mensen, dat gaat me integendeel makkelijker, meer ontspannen af, maar in het plannen van ontmoetingen. Ik stel ze uit of houd ze af. In die anderhalf jaar Corona is één ding duidelijk geworden: er is niets zeker. Verwachtingen werden meermalen doorkruist. Het was gas geven en terugnemen. Het hortend tempo dat daarvan het resultaat was is me in het systeem gekropen en ik wantrouw de toekomst, hoe er ook optimistisch wordt geroepen over een 'mooie zomer' en een vroege herfst zonder mondkapjes of andere restricties. Eerst maar eens zien, die gedachte is de ondertoon van al mijn toekomstvisioenen.
Ik zou een vakantie moeten boeken, voor ieder vakantiehuis of betaalbaar hotel bezet is. Ik doe het niet. Er zijn dierbaren die ik al lang niet meer heb gezien. Nu niets (of weinig) een ontmoeting meer in de weg staat aarzel ik. Het lijkt zo'n stap opeens. Dus wacht ik maar wat langer. Maar dat dralen en afwachten geeft me ook een vaag schuldgevoel. Schiet ik niet tekort?
Terwijl ik dit schrijf zijn twee jongens in de weer voor mijn balkon. De een is, gezekerd aan een oranje koord en voorzien van bergbeklimmersattributen in de grote boom geklommen. Hij zaagt takken af. De uitkomst van het kort geding was immers, dat de boom niet gekapt werd, maar, volgens advies van de groenexperts, licht teruggesnoeid zou worden. Ik zie de jongen, een behendige aap met een oranje valhelm, door de boom slingeren. De grote zijtak die bijna tot mijn balkon reikt zal snel aan de beurt zijn. Kappers hebben een ander idee van kort dan degene die geknipt wordt. Ik zou hem nu moeten aanspreken, en met gezaghebbende stem moeten zeggen, dat ik liever heb dat die tak gespaard blijft; ik heb er geen last van, integendeel: ik ben erop gesteld, op zijn ruisen en wiegen. Hij zou met allerlei argumenten komen, vakkundig ongetwijfeld, waarom ook deze uitloper teruggesnoeid moet worden, en mijn protest zou tot niets leiden. Denk ik. Dus waarom eraan beginnen? Terwijl ik nog steeds aarzelend een tweede koffie zet hoor ik de zaag aanslaan. Te laat, daar gaat-ie, op de bodem van de benedentuinen ligt het geruis en gewieg. De katten kijken ontzet met me mee.
==========================================================================
Koopt nu allen: Raconteur, troubadour - 65 vertaalde liedteksten. Om vrolijk mee te zingen met de soundtrack van uw leven. Een ideaal zomerboek!
HIER te bestellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten