De weemoed is mijn lichaamseigen opium. Hij bedwelmt me maar is snel uitgewerkt en laat me achter met een kater. Ik wentel me nog in mijn gedachten maar lekker zijn die niet meer. Uit die impasse losbreken en weer contact maken met de werkelijkheid is dan het devies.
Gisteren was het weer eens zo ver. Een donkere dag, druipende bomen, de goede geur van rotte bladeren – ik droomde weg naar vroeger. Begon, om vorm te geven aan die stemming, een oud Tom Poes-verhaal te lezen. Maar dat viel tegen en ik ging kopje onder in een katterige lethargie.
Ik zette de tv aan. In DWDD hield professor Sickbock een pleidooi voor wat hij noemde brisk walking. Ik bedacht dat mijn wandelen wel erg bedachtzaam was geworden, niet brisk genoeg meer om me los te rukken uit mijn melancholie.
De volgende morgen volgde ik zijn raad op. En ja - een stief half uur snelwandelen en de herfstkleuren werden die van 15 oktober 2014, niet langer die van een ongrijpbaar verleden.
Het enige wat nog herinnerde aan mijn introverte bui was dat ik ergens halverwege dit stukje begon te formuleren.
Als ik niet meer schrijf zult u weten dat het goed met me gaat.
(15-10-14)
1 opmerking:
In zo'n weemoedige bui als hier geschetst begin je ook dingen door elkaar te halen, geloof ik. Je leest een Tom Poes-verhaal en het volgende ogenblik is professor Sickbock te zien in DWDD.
Nou is DWDD, zoals ik al vaker schreef een merkwaardig programma, maar "Sickbock" zal hier een door jou bedachte bijnaam zijn, vermoed ik.
Ik hoef niet te weten wat de werkelijke naam van de betreffende goeroe was. En dat 'brisk walking' is natuurlijk weer een poging om een nieuwe hype te creëren. Hélemaal 2014 en hélemaal DWDD, maar in essentie oud nieuws.
Desondanks heb ik het al vaker gedacht in jouw geval: ga 's lekker hardlopen of op een ander manier aan sport doen. De advocaat in Bordewijks 'Karakter' (zijn naam ontschiet me even) sportte ook fanatiek ter bestrijding van zijn depressie. En Bordewijk was naast schrijver huisarts.
Een reactie posten