Dat ik de perenbomen met hun kleine witte bloesems niet over het hoofd had gezien beschouw ik als een van de winstpunten van mijn vlijtige oefeningen in helder bewustzijn. Het is een les die Zen me heeft ingepeperd. Wat er ook allemaal speelt in je kop, laat het geen belemmering zijn voor de waarneming van het alledaagse om je heen dat het waard is waargenomen te worden. Met andere woorden, blijf scherp kijken, horen en ruiken. Het kan zomaar gebeuren dat je ervan opknapt.
De perenbomen in de straat staan in bloei en het is koud. Koud en grijs. Maar die tere witte bloemetjes, die alweer beginnen neer te sneeuwen in de kille wind, zeggen hetzelfde als de groene knoppen aan de bomen, als de merels die gelukkig weer opgewekt fluiten, als de ooievaar die op haar wiel in het park haar eieren uitbroedt, de kop weggedoken onder de rand van het nest om niet te veel wind te vangen: het is lente, ook al heeft het de schijn tegen, ook al ga ik nog als een huiverende beer in mijn winterjas de straat op en betreur ik het mijn baard en haren te vroeg te hebben gekortwiekt. Jammer, denk ik onwillekeurig, dat die bomen niet nóg een keer gaan bloeien zodra het écht lente is. En die gedachte probeer ik weg te wuiven alsof ik hem niet gedacht had. Want ideaal is het zelden of nooit. Een mooie dag zonder witte bloesems is altijd nog een mooie dag. En witte bloesems tegen een grijze hemel blijven witte bloesems. 'Je moet het er maar mee doen,' zei mijn huisarts ooit, toen ik last had van mijn knie en een foto geen bijzonderheden liet zien. Ik knikte berustend en verdomd, van lieverlee verdween de kwaal. Niet dat ik verwacht dat de bomen opnieuw zullen bloeien in april als ik maar ophoud met zeuren, zo megalomaan ben ik heus niet, maar het zal me in elk geval meer doen openstaan voor de eventuele schoonheid van dat toekomstige moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten