Aan de kade. Een kleine magere vrouw, Ethiopisch type. Afrikaans gekleed in een geel met zwart geblokte jurk. Mondkapje voor zoals Japanners dragen als ze verkouden zijn. Ze loopt weg van een stapeltje handbagage naar een wegwaaiende berg blauw plastic, een tent of een opblaasboot. Die probeert ze op te vouwen, maar halverwege stopt ze en loopt terug naar haar bagage. Dit herhaalt zich een paar keer.
Ik vraag me af of ze een verdoolde ziel is, en hoop maar dat ze mijn kant niet op komt. Of zou dat mondkapje soms een microfoontje zijn, en is er een redelijke verklaring voor haar gedrag? ‘Hallo, ja, een blauwe. Nee, precies wat jij zoekt. Moet ik hem nou voor je meenemen of niet?’
Ze rommelt in haar bagage en trekt een bruine jas aan en gaat aan de oever zitten, naast de tent of boot. Ze slaat haar armen om haar benen. Ze trekt aan het koord van een aangemeerd bootje.
Ik word gebeld. Als ik ophang is het grasveld leeg. Ik heb het einde van de film gemist.
(25-09-14)
"Op dagen dat het slecht met me gaat praat ik over mezelf in de derde persoon – tegen mezelf."
(25-09-14)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten