Rookzangers notitieblog

We zaten buiten. De tafel was net afgeruimd. Vleermuizen waren er niet, daarvoor waren de huizen in deze buurt te degelijk gerenoveerd. We praatten over de kinderen. Ik zei dat het wel een rustig idee was dat zij onze rol in de wereld nu overnamen.
‘En ach, later zullen ze misschien mijn plaatjes draaien en zeggen: “Die ouwe, die kon toch wel wat…”’
‘Of ze lachen zich rot,’ zei mijn vriend Saphier, ‘en ze zeggen: “Moet je horen, dat kan écht niet meer. Hij noemde dat rubato, maar eigenlijk kon hij gewoon geen maat houden.”’
We lachten, iets te hard.
Op een etage boven ons ging een raam dicht.

(17-09-14)


Op het bankje lag een mandarijn. Hij glansde in de zon. Ik had trek, en ik had dorst. Ik pakte de mandarijn op en draaide hem rond. Helemaal gaaf en schoon. Bovendien was het eetbare gedeelte beschermd door een dikke schil en dus per definitie onbezoedeld. Toch rolde ik de mandarijn van me af. Het was niet mijn mandarijn. Iemand anders zou hem kunnen komen opeisen. Het beeld van mijzelf, betrapt terwijl ik in andermans mandarijn hapte, vond ik onverdraaglijk.

(18-09-14)


Nazomer

Alle meisjes waren blond die dag.
En al waren ze niet allemaal even mooi,
Ze waren allemaal even mooi.

(18-09-14)