Ik zag Laura Maaskant op tv, het meisje dat terminaal ziek is en daar zo blijmoedig onder blijft. In dat hoofd schijnt altijd de zon, dacht ik. Een serene hemel, wolkeloos.
Na het bekijken van De wandeling vond ik mezelf een verschrikkelijke aansteller. Ik ging zelf ook een eindje wandelen en slaagde er minstens tien minuten in om alles te relativeren en echt in het nu te leven. Ik twijfelde wel of ik haar boek Leef! moest kopen, want iemand die het positivisme zo komt aanwaaien, kan die het wel overbrengen? Kan zij de lezer nuttige tips geven over hoe je haar pluk-de-dag-mentaliteit kunt bereiken?
Ik heb leraren gehad die het zingen zelf moeizaam hadden aangeleerd en dus precies wisten hoe het technisch moest. En ook maestro’s die geen flauw idee hadden hoe ze het deden. Natuurtalenten. Ze stonden voor je en bulderden in je gezicht. Dat moest je maar nadoen. Aan beiden heb ik veel gehad. De eersten vormen je, de laatsten kunnen je vooruit helpen als je zelf al het een en ander kan. Je zuigt hun voorbeeld in je op en vertaalt dat in praktische aanwijzingen.
Laura Maaskant is als heilige zo’n natuurtalent.
(20-09-14)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten