Daar waren ze weer, mijn kerstengelen.
Ik had gehoopt dat ze dit jaar thuis hadden mogen blijven.
Het eerste trimester van het koorseizoen zat er bijna op toen alles weer op slot ging, nog één week te gaan.
Het kerstpakket, mooi ingepakt, stond op tafel. Ik pakte mijn zakmes en sneed het open. Een voor een pakte ik de jaarlijkse verwennerijen op en stalde ze uit. De katten keken toe. Snuivend, want er was kaas en paté bij. Ook aan hen was gedacht, maar de poezenlekkernij was vacuüm verpakt en dus reukloos.
Die middag, een bijna vriezende, heldere middag, hadden we kerstinkopen gedaan, mijn dochters en ik. Nog niet alles, maar we waren een eind op weg. De viering met onze beste vrienden was, voor de tweede keer, van hogerhand afgeblazen. Maar ook voor de eigen familie moest er flink wat worden ingeslagen in de drukke Albert H. We hadden alledrie een briefje. Ik probeerde me niet te ergeren aan de zelfbewuste hippe jonge mensen die ("Kijk mij eens?! Nou! Zeg er eens wat van als je durft!") geen masker droegen.
Thuis was het passen en meten om alles in de ijskast te krijgen. Spiritueel komen we misschien te kort in deze dagen, materieel mogen we nog steeds niet klagen.
Ik stak een kaarsje aan. We dronken koffie en daarna, als voorschot op de naderende feestdagen, een glas wijn. Maakten plannen voor een nieuw koorjaar, probeerden op elke variant van het scenario te anticiperen.
Toen het gesprek weg zwenkte van corona en - zoals onder leeftijdsgenoten niet ongewoon is - belandde bij Jean Dulieu en zijn schepping Paulus de Boskabouter, wist ik dat de kerstvakantie begonnen was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten