Bij het verlaten van de Albert Heijn is er altijd, op de roltrap omhoog naar de uitgang, een moment dat mijn humeur heel lichtjes betrekt. Aanstonds zal ik de Daklozenkrantverkoper passeren. Altijd dezelfde, een kleine, vriendelijke donkere jongen met een zwart mutsje en een zwart masker, in een camouflagejas. Ik koop zijn blaadje nooit, en kleingeld heb ik niet, slechts plastic. Hij blijft me desondanks groeten. Ziet in mij (oudere heer met hoed en witte baard) waarschijnlijk het prototype van een Amsterdamzuidse rijkaard, een verwende vrek, een Scrooge. Ik probeer steeds vaker de andere kant op te kijken maar dat is lastig als je iemand zo rakelings passeert.
Vandaag heb ik de laatste van de kerstboodschappen gedaan. Mijn stemming is, na de gebruikelijke stress voorafgaande aan Kerst (zelfs tijdens deze sobere feestdagen is die jachtigheid er, dat zit erin gebakken blijkbaar), uitstekend. Dat wil zeggen - tot ik de roltrap op stap. Daar is het wolkje. Ik word zelfs een beetje boos. Jij bederft mijn serene hemel, jij bedelaar! Moet je per se op mijn geweten drukken? Kun je niet één dag ergens anders gaan posten?
Maar dan wordt de geest van Kerstmis over me vaardig. Ik heb een tekst ingezongen, op onze Kerstclip. 'Denk aan hen daarbuiten die van honger en gemis...,' enzovoorts. 'Reik een arme vriend de hand...'
Huichelaar! zeg ik tot mezelf. En ik houd mijn pas in, loop naar de zachtaardige commando en zeg: 'Doe mij vandaag maar zo'n krantje.'
Ik pin het bedragje en voel me een weldoener.
Gelouterd, nog vóór Kerstmorgen.
Zalig kerstfeest in (vooral) 5/8 maat!
De kraai en de barre kou is een cover van Jack Frost and the Hooded Crow, van Jethro Tull. Geschreven door Ian Anderson. De vertaling plaatste ik een tijdje geleden al op dit blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten