Ik kwam van de belastingconsulent. Ik had iets verzuimd mee te nemen en moest thuis nog met mijn DigiD inloggen op de site van de belasting, voor mijn aangifte de deur uit kon. Het was nevelig, het motregende nog net niet. Ik voelde me licht bedrukt maar snoof desondanks met welbehagen de peperige geur van herfst op en stelde vast dat de bomen, hoewel nog flink in het blad, maar één flinke windvlaag nodig hadden om kaal te worden. De wereld gaat soms een beetje knellen rond deze tijd, maar die okergele, kwetsbare stadsbomen tegen een grijs fond zijn goud waard.
Thuisgekomen keek ik nogmaals het stapeltje paperassen op mijn bureau door dat ik die morgen had verzameld en ja, daar was de jaaropgave waarop de ontvangen Tozo ("tijdelijke overbruggingsregeling zelfstandig ondernemers") van vorig jaar vermeld stond. Domweg overheen gezien met mijn slaperige hoofd: voortaan moest ik mijn belastingopgave toch wat eerder gaan voorbereiden dan de morgen zelf, nam ik me voor. Maar de vondst scheelde weer een zoekpartij naar mijn DigiD en een worsteling voor de portalen van de overheid. Ik belde de belastingman en gaf de juiste cijfers door. Opgelucht. Financieel was mijn bestaan weer officieel.Daarna wist ik niet goed meer wat ik moest doen. Het leek alsof ik al heel wat achter de rug had. Na al dat matineuze sociale gebabbel en dat papierwerk had ik wel wat rust en verpozing verdiend. De belastingman had me een kopie laten zien van mijn ID uit 1999, het jaar dat ik zijn bureau voor het eerst in de arm had genomen. We hadden gniffelend vastgesteld dat die foto de lading niet meer zo dekte. Zo'n zwarte baard heeft mijn zoon nu. Ik had mijn huidige identiteitsbewijs tevoorschijn gehaald. Dezelfde kop, min of meer, in het wit.
Ik roosterde een boterham, besmeerde die met boter en frambozenjam, zette nog maar een keer koffie, kroop weg in mijn fauteuil bij het raam als de oudere heer die ik was, en beloonde mezelf met een hoofdstukje Midas Dekkers: De thigmofiel.
Meer hoefde even niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten