Maar als hij in gedachten naging waaruit zo'n waarachtig stukje dan zou moeten bestaan, dan zag hij de zoveelste litanie voor zich, want de tijden gaven weinig aanleiding tot vrolijkheid. En wie zat daar nou op te wachten? Hij hield zichzelf voor dat hij toch vooral voor zichzelf schreef. Discipline hield hem op de been. Weer of geen weer, er kwam een stukje, tweemaal in de week. Het zou hem dus niets moeten kunnen schelen, wat de mensen ervan dachten. Laat die maar zeggen: 'Daar heb je hem weer met zijn gezeur.'
Maar zelf dacht hij er net zo over, en dat was het probleem. Hij wilde zo graag iets positiefs melden. Hij had geen zin om steeds maar weer op de treurharp te spelen. Maar hij werd bij voorbaat moe als hij zich forceerde om vrolijkere deuntjes te ontlokken aan de fluit, die steeds zwaarder in zijn hand woog. Liever speelde hij helemaal niet, fluit noch harp.
De blogger dacht aan een winterslaap. Alle creatieve neigingen opzouten tot de lente. Weg met die onrust, er hoefde even niets. Tot maart alleen het noodzakelijke doen. Ondertussen afwachten. Een beetje mee dobberen met de tijdstroom. Weg met die eigendunk. De wereld kon heel goed zonder zijn commentaar.
Die gedachte beviel hem. Maar hij schrok ook van de consequenties ervan. Een hele maand zwijgen? Wat nou als hij een geweldig fijn idee had voor een stukje, een positief stukje?
Dan mag je dat gerust schrijven, zei hij tegen zichzelf. Discipline moet niet ontaarden in dwangmatigheid, dat is alles. Je hoeft even niet, iedere dinsdag, iedere vrijdag. Maar schrijven staat je ten allen tijde vrij.
De blogger deed, een uur vroeger dan anders, zijn schoenen aan. Hij had zin om te bewegen, om koude lucht op te snuiven.
De hoogste tijd voor een dwangmatige wandeling in het park.
Illustratie: 'Ein Besuch', Carl Spitzweg (1808-1885)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten