STORM

Ciara werd voorafgegaan door een andere storm, een van beeld en geluid. In de vroegere Star Wars-films was nog tijd voor dialoog, soms zó veel dialoog, dat ik de draad van de intrige kwijtraakte - ik kon zo snel de notulen van de raadsvergaderingen der Jedi niet bijhouden en begreep van de geopolitiek van het Keizerrijk niet veel; er was zelfs tijd voor verveling: vele meters beeld spoelden door met niet veel meer inhoud dan de voorbijtrekkende buitenaardse landschappen, en het wachten was op een ruimtegevecht om weer het puntje van je stoel te kunnen voelen.
Tegenwoordig heeft geen regisseur of producent nog het lef om het publiek een ogenblik rust te gunnen. We zijn dat niet meer gewend, rust, en zouden het al te gemakkelijk met saaiheid kunnen verwarren. Vandaar dat van het begin tot het einde een stroom van tumultueuze beelden over de kijker heen wordt gejaagd. Vergezeld van een stroom vooral uit ontploffingen bestaande herrie. Het voordeel van deze reductie van de saga tot één lange sensationele videoclip is, dat ik voor het eerst sinds het epos in de jaren 70 begon het verhaal kan volgen. Goed en slecht vechten, en goed wint, onder aanvoering van een messiaans meisje (Rey, gespeeld door Daisy Ridley). Die jonge Britse actrice is gelukkig zo charismatisch dat alleen al het kijken naar haar intense mimiek en haar katachtige bewegingen de tijd doet vliegen.
Maar de onderdompeling in visueel en auditief geweld bekwam me niet zo goed, hoe onderhoudend de film op het moment zelf ook was. Ik voelde me behoorlijk overprikkeld. Gejaagd liep ik naar huis, te schielijk dronk ik mijn trappist. Vooral de volgende morgen deed het effect zich merken: een beurs hoofd - een soort kater. Ik bezocht de film met mijn dochter en een vriendin van mijn leeftijd. De eerste at onverstoorbaar haar popcorn (hoewel ze toegaf ook last te hebben van de sterke prikkels, reden waarom ze altijd een tweede keer moest gaan naar dit soort fantasyfilms: dan viel alles op zijn plaats) maar onze vriendin liet af en toe (bij heel spannende en dus bovenmatig bliksemende en donderende scènes) haar ogen rusten op de vloer voor zich; ook bekende ze na afloop oordopjes in te hebben.

En toen moest de storm, de echte bedoel ik, nog komen!
Ook die was in staat om voor flink veel onrust in mijn hoofd te zorgen. Maar als ik heel eerlijk mag zijn werd ik nog onrustiger van de media-trammelant eromheen. Stormen krijgen een naam, opeens - net als hun serieuze grotere broers en zussen, de orkanen. Etiketten met kleurcodes worden geplakt op het bij voorbaat ontwrichte openbare leven. Er zijn stormvlogs te volgen. Zelfs in deze tijd van klimatologisch drama wordt van extreem weer amusement gemaakt. Ik ben tegen deze prikkels net zo weerloos als tegen die van Star Wars. Ik kijk om de haverklap op mijn telefoon, nog vaker dan ik uit het raam kijk.
Afgelopen zondag, in de woeste schoot van Ciara, overwoog ik serieus om Instagram van mijn telefoon te gooien. Maar het lukte me niet.  Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, hoe ik me ook erger aan mijn eigen verslaving aan die zinloze stroom plaatjes die ik moet bekijken, moet bijhouden. Gisteren keek ik naar Nieuwsuur. Het ging over studenten met een burn-out. De term FOMO viel: the fear of missing out.
God (of liever: Force!), geef ons een beetje saaiheid terug!