Mijn dochter heeft serieuze plannen om weer naar Engeland te gaan. Geen Londen dit keer maar Brighton. Aanstaand weekeinde gaat ze het terrein verkennen.
'Ik snap dat jij dat niet leuk vindt.'
Nee, dat vind ik niet leuk. Niet alleen waak ik graag als herdershond over mijn kleine kudde dierbaren, maar ook kan ik slecht tegen onrust en verandering. Rust en stabiliteit is wat ik wil. Het leven zou een rimpelloze zee moeten zijn met niets in het verschiet dat het silhouet van de horizon verstoort.
De ironie echter is, dat hoe rimpellozer en onveranderlijker het leven is, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Zonder alledaagse veranderingen om je heen wordt die ene grote en onafwendbare verandering des te beter zichtbaar. Het tikken van de klok en het voorwaarts sluipen van de wijzers. Met andere woorden: hoe meer ik mijn leven van obstakels heb weten te ontdoen, des te meer ga ik peinzen over 'de uiteindelijke dingen'.
Zo gebeurde het dat mijn panorama als het ware inkromp, toen mijn dochter me op de hoogte had gebracht van haar voorgenomen verhuizing. Vlak vooraan was er die dreigende verandering, daarachter de volgende hoopvolle verandering: want ze zou toch binnen afzienbare tijd wel weer eens terugkomen, om te settelen in Amsterdam?
En met dat al waren klok en wijzers even uit het zicht verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten