KOFFIETAFELPRAAT

Ik hoorde laatst tweemaal op dezelfde avond iemand gewag maken van ‘de echte economie’, de eerste keer een nieuwscommentator, de tweede maal een Chinees. Ik was verbaasd dat niemand ervan opkeek. Want daar werd nogal wat gezegd. Blijkbaar is die economie waarover iedereen zich zo druk maakt, het kabinet voorop, niet echt. Een virtuele economie, gebaseerd op hypothetisch geld en schommelende getallen, vaak achter de komma. Als de economische groei met 0,1 procent gestegen of gedaald is zegt dat helemaal niets over de werkelijke toestand van de welvaart in de samenleving, zulke nuances zouden misschien beter gewoon genegeerd moeten worden. De wereld zou beter af zijn zonder beurs.
Het probleem van de vluchtelingen is eveneens in cijfers uit te drukken, en die zijn heel wat indrukwekkender dan de economische calculaties, maar we hebben geen getallen nodig om de urgentie daarvan te begrijpen. Meelijwekkende beelden, elke dag, en je zou ze het liefst allemaal in je achtertuin willen huisvesten, als je logeerkamer vol is.
Ik ga nog even verder het lijstje van Grote Thema’s af. IS hakt zichzelf ooit de kop af, daar ben ik van overtuigd. Vroeg of laat roeit het kwaad zichzelf uit. Het is een kwestie van tijd. Tot het zover is moeten we verdomd goed oppassen, de wapens in aanslag, terwijl we tegelijkertijd de fuik van een politiestaat moeten zien te vermijden. Ga er maar aan staan.
Maar nog ernstiger dan dit alles, erger dan beursschommelingen, bootvluchtelingen en terrorisme bij elkaar, is de manier waarop we de aarde naar de kloten helpen. Zodra je je biotoop verwoest hebt tellen alle andere problemen niet eens meer mee, dus je zou verwachten dat die zorg voor onze woonplaats op de eerste plaats kwam. Niet zo. Het blijft in de ogen van de meeste politici een luxeprobleem, iets voor idealisten. Politici kijken niet verder dan de hun toegemeten regeringsperiode, hun blik is doorgaans niet die van een ziener. Ze staren zich blind op de problematiek van de dag. De enige die ik ooit in een verkiezingsdebat een bredere visie heb horen verkondigen, waarin zorgen voor milieu en planeet voorop stonden, was de Partij voor de Dieren. Die kon het zich als kleine speler permitteren om voorbij te gaan aan hete hangijzers. Ik hoorde hun statement aan en was onder de indruk van zoveel inzicht. Temeer daar dat kwam van een partij die zich gezien haar naam juist lijkt te richten op het kleine leed, het kleine belang – dat der wollige huisgenoten en onbezoldigde melkproducenten. Die eerder lijkt in te zoomen dan uit te zoomen. Marianne Thieme werd op slag mijn heldin. De stem die ik vervolgens uitbracht was een stem op wijsheid, prudentie en een brede kijk. Politiek waardeloos natuurlijk, maar politiek is waardeloos als u het mij vraagt – niet meer dan opportunisme en onderlinge steekspelletjes, een middeleeuws toernooi in een modern jasje.
Mijn dochter vertelde hoe ze bij de laatste moesson doornat was geregend, binnen een paar tellen, op de fiets. Een auto passeerde haar. Die reed door de rivier die zij zorgvuldig had gemeden en een tsunami spoelde over haar heen, van hoofd tot voeten – het water liep in haar laarzen. De automobilist stopte bij de volgende hoek, draaide zijn raampje open en verontschuldigde zich, hij had haar niet gezien. Het gaf niets, lachte mijn dochter, ik was toch al zeiknat.
Daar moet het beginnen, als u het mij vraagt, de redding van de wereld: bij een fatsoenlijke en meedogende omgang met elkaar. Aan de andere pool bevindt zich in mijn fantasie een visie van kosmische proporties, die standvastig het hoofddoel in de gaten houdt. De politiek bespeelt het middenveld en stelt zich dienstbaar op. In het besef dat zij, de lokale bestuurders, niet veel meer dan veldwachters, trouble shooters en boekhouders zijn. Dienders, van een visie.
Aldus oreerde Rookzanger machteloos vanaf zijn stamtafel.