NIEUW-WEST ZINGT!

Een van de teleurstellingen van mijn beroepsleven is dit onvoorziene feit geweest: dat je niet kunt genieten van je eigen cd’s.
Van de eerste overigens nog wel. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik mijn vrienden het plaatdebuut van La Passione liet zien. Het was een zwoele zomeravond in het Vondelpark. De lichtjes op het terras van Vertigo glansden, de stad had een uitstekend humeur. Apetrots was ik, en mijn vrienden waren gul met hun bewondering, want een cd maken, dat was nog heel wat in die tijd - het medium bestond nog maar net. Ik genoot van de roem die me op die avond omstraalde. Dagenlang verkeerde ik in een lichte roes. Ik streek liefkozend over het doosje en vond dat mijn taak op deze aarde wel zo’n beetje volbracht was.
Maar het nieuwtje was er gauw af en elke volgende was gewoon maar een cd. Ik zag uit naar de release en genoot van het openmaken van de doos als ze van de perserij kwamen; ik keek of de drukker geen fouten had gemaakt, knikte waarderend als alles in orde was, en ging over tot de orde van de dag. Want wat moet je er vervolgens mee? U heeft het Reinbert de Leeuw horen zeggen, afgelopen zondag in Zomergasten: muzikanten luisteren niet naar muziek, en al helemaal niet naar die van henzelf. Zij zijn er om muziek te máken, niet om er passief van te genieten – dat is het voorrecht van de luisteraar.

De afgelopen maanden zijn we – mijn zoon Martijn en ik – met tussenpozen druk bezig geweest met het mixen en persklaar maken van de opnamen van het concert Nieuw-West Zingt, dat we in november in de Meervaart gaven met onder meer Jan van der Meij en Leonie Meijer. We boetseerden rommelige passages in model, maskeerden foutjes, streken geluidshobbels glad en probeerden een klankbeeld te maken dat stevig was en toch doorzichtig genoeg om de teksten woordelijk te kunnen verstaan. Een heel gedoe, want er zijn eindeloos veel details die je aandacht vragen. Is hier de saxofoon niet te zacht, is die topnoot van de zang niet te schel, moet de snare niet droger, voegt die derde gitaar eigenlijk wel iets toe?
Stelt u zich van mijn aandeel daarin overigens niet te veel voor: mijn zoon is zeer bedreven met Logic, het toverprogramma waarmee je die tientallen geluidssporen ieder apart kunt bewerken en vervolgens tot een eenheid kunt smeden; ik zit er maar zo’n beetje bij en luister kritisch, geef commentaar en hak nu en dan knopen door. Als Maarten van Rossem op een goede dag, zullen we maar zeggen.
Goed, na eindeloos veel gepruts en gedub en na verschillende autoritten om het eindresultaat ook op autoradiobestendigheid te testen was het dan klaar. Ik kreeg mijn bewijsexemplaren en bewonderde het doosje. Mijn dochter Rosanne, die het hoesontwerp heeft gemaakt, keek even mee. ‘Mooi toch?’ zei ze, en boog zich weer over haar naaimachine.
Wat nu te doen, hoe nog enige bevrediging, enig genot te puren uit het resultaat van deze onderneming, waar ik zo naar uit had gezien?
Gelukkig is er aan het einde van de rit één moment waarop de maker van een cd wél oprecht plezier van zijn product kan hebben, en dat is bij de verkoop ervan. Hij toucheert het geld, overhandigt hoffelijk de cd en wenst de koper veel plezier toe. In de bevredigende wetenschap dat zijn muziek dáár terechtkomt waar ze hoort te zijn, namelijk bij de luisteraar. Die er hopelijk wél onbevangen van kan genieten.

Dit stukje is er natuurlijk voor bedoeld om u te bewegen tot de aanschaf van Nieuw-West Zingt. Mijn hart en ziel zitten in die plaat en ik kan hem u dan ook van harte aanbevelen. Als u mij een mail stuurt met uw naam en adres krijgt u hem toegestuurd. Slechts 10 euro.

jpvanspaendonck@gmail.com