Omdat Derek Jacobi erin meespeelt keek ik naar de eerste aflevering van Last Tango in Halifax. Sinds hij ooit de stotterende keizer Claudius vertolkte in de legendarische BBC-serie I Claudius heb ik een zwak voor die man. Ik was blij verrast door wat ik zag en keek gulzig verder. Ik bleef er zelfs voor thuis en paste mijn maaltijden erop aan. Omroep Max jaste de reeks er in een week doorheen en aan het eind van de rit was ik volkomen bevredigd. Een bizarre soap, was mijn eindoordeel, maar wat een fantastische acteurs, wat een goede dialogen, wat een geloofwaardig spel! Sympathiek verhaal ook, twee verliefde bejaarden die hun hart volgen en de jongere generatie een lesje geven in levenskunst.
Maar toen bleek er meteen na de laatste episode een tweede serie te volgen. Het verhaal gaat verder op de morgen na de gebeurtenissen van de laatste aflevering, maar er is in die ene fictieve nacht wel het een en ander veranderd: twee van de drie hoofdrolspeelsters zijn flink afgevallen, de derde is juist dikker geworden. Een huisgenoot blijkt spoorloos verdwenen te zijn, maar er wordt met geen woord over hem gerept. En, ook heel opvallend, het barre winterlandschap van Yorkshire ligt er plotseling zomers groen en zonnig bij.
Het verhaal had me meegesleept en ik moest even slikken om deze mutaties, die me hardhandig inwreven wat ik natuurlijk wel wist – dat het allemaal maar een illusie was. Ik besloot sportief te zijn. De tweede reeks was nu eenmaal een jaar later gefilmd, niks aan te doen. Maar de magie was vervlogen en een lichte argwaan was geboren. Zou hier geen sprake zijn van het uitmelken van een onverwacht succes?
We zij nu twee afleveringen verder en ik ben bang dat mijn vermoeden juist was. De serie was al een soap, zij het een briljante. Nu begint ze, in de stuurloosheid die volgt op het eerste, vrij compacte en mooi afgeronde verhaal, alle hinderlijke trekken te vertonen van het genre. De gebeurtenissen volgen elkaar op in dronken chaos, emoties en onderlinge sympathieën wisselen als het licht op een stormachtige dag, persoonlijkheden veranderen van het ene op het andere moment als casus in een psychiatrisch handboek. De acteurs weten niet meer te verbloemen dat ze de aanwijzingen van een door broodschrijvers bedacht scenario volgen, ze hebben hun aanvankelijke geloofwaardigheid verloren. Last Tango in Halifax lijkt, kortom, steeds meer op Dokter Deen.
Nu houd ik van Dokter Deen, zoals ik u wel eens verteld heb. Dokter Deen heeft me nooit willen wijsmaken dat het meer is dan een soap, ook al noemen ze het een dramaserie. We zijn de relatie in alle eerlijkheid aangegaan, Dokter Deen en ik. Een keer in de week mocht ik me te buiten gaan aan die heerlijke Vlielandse nonsens, en dat was precies goed.
Het eerste probleem met Last Tango in Halifax is dat de serie meer beloofde dan zij uiteindelijk lijkt waar te maken. Ze is bezig van een zelfopgericht voetstuk te vallen. Ik houd hier overigens wel een slag om de arm, want we hebben nog vier afleveringen te gaan als ik dit schrijf. Misschien trekt het weer bij. Ik zou om daarover zekerheid te hebben natuurlijk online kunnen spieken maar dat weiger ik. Even rust, even geen Alan, Celia, Gillian en Caroline en hun emotionele carrousel - ik voel me nu al oververzadigd, op de rand van irritatie.
Want nu komt het tweede minpunt. Avond aan avond een uur naar die razend knap acterende Britten kijken is gewoon te veel. Ik begrijp die frequentie ook niet. Het is verspilling van materiaal dat een zorgvuldiger dosering verdient. We hebben het hier over drama, over kunst, toch? Het is geen komkommertijdvuller zoals De slimste mens! Jaagt Max er de eerste twee seizoenen zo gehaast doorheen omdat er vanaf september een derde reeks aankomt, of zijn ze bij die omroep net zo onbesuisd als de bejaarde hoofdrolspelers van Last Tango in Halifax?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten