We stonden zij aan zij aan boord
van ’t veer over het wijde water
van het IJ, en even later
gingen we samen door de poort.
De stad lag open, was bereid.
Wij gingen zonder plan naar binnen,
probeerden lopend te verzinnen
wat te doen met onze tijd.
Een fijne regen daalde neer,
werd langzaam feller. Onze pas
versnelde zich, werd doelbewust.
Dan vonden onze voeten rust:
vanaf een overdekt terras
bezagen we het stadsverkeer.
Voor Robert
2 opmerkingen:
We liepen, pratend
van schrijven en schrijven nu
van lopend praten.
Ziedaar de spiegel,
in de reflectie waarvan
ik gevangen zit.
Een reactie posten