IJKMOMENT

 

Over 2021 kunnen we kort zijn. Het was een teleurstellend jaar. De komst van het vaccin betekende niet het beloofde einde van de pandemie. En de zon wilde maar niet doorbreken. Ik probeer de goede momenten te bewaren en die waren er gelukkig vele. In mijn hoofd heb ik een lijstje gemaakt van alles wat er uit mijn handen gekomen is. Dat viel reuze mee. En van de periode waarin alles tijdelijk weer openging is gretig en goed gebruik gemaakt. 
Dat het jaar desondanks smoorde in een nerveuze somberheid die alleen met flink feesten kon worden verdreven is begrijpelijk en vergeeflijk, vind ik, met al die onzekerheid om ons heen.
Oud en Nieuw was als vaker een verademing. Ik schudde de morsige jas van 2021 van me af en verheugde me op een nieuw stel kleren. Het aarzelende licht door de kale bomen op de foto boven, afgelopen zondag genomen in de duinen van Bakkum, symboliseert mijn stemming. Nog niet helemaal gerust op een blijvende verandering kijk ik toch met hoop vooruit. Een maand geen alcohol, mijn telefoon niet binnen handbereik en 's nachts niet mee naar bed, de koeken en croissantjes in de ban - gaat het helpen? Ik stel vast dat ik minder zenuwachtig ben dan voor de jaarwisseling, maar dat heeft met die prille verbeteringen niets te maken en is het onmiddellijke effect van het wegvallen van de decemberdruk: het leven hoeft niet per se leuk, feestelijk en sfeervol te zijn, het mag een tijd lang gewoon leeg, saai en nietsig zijn. 

Ik besloot mijn laatste blogje van het vorige jaar met een plaatje van een stadspoort in de winter. Een toespeling op de Poort van Januari, waarachter de lege nieuwe maanden liggen, kansrijk en allengs groener. Hier is er nog een, met dank aan collega Patrick van Rhedenborg. De schilder is Edmund Koken (1814-1872).

Oud en Nieuw is de tijd van achteromkijken, zo goed als vooruit. Een ijkmoment, wat in hedendaags OMT-jargon een weegmoment heet. De maand december heb ik onder andere besteed aan het netjes archiveren en te boek stellen van al mijn blogs. Het is een enorme bulk tekst, die tot nog toe vier dikke delen behelst. Het eerste deel, met de columns, stukjes en gedichtjes van 2010 tot en met 2012, mocht ik precies op de laatste dag van het jaar binnenkrijgen. Een fors boek in harde kaft, vers van de Vanity Press. Ik bladerde erin, rook aan het papier, las hier en daar wat, en gromde tevreden. 'Dat heb je toch maar gedaan allemaal, jongen,' zei ik tegen mezelf. Ik zette het boek in de kast naast een paar negentiende-eeuwse delen Dickens. Een verlaat kerstcadeau.

Aan mijn trouwe en gewaardeerde lezers: dit boek wordt niet officieel uitgegeven, heeft geen ISBN-nummer en is in principe in een oplage van één gedrukt, voor mezelf. Maar voor de liefhebber kan ik altijd een extra exemplaar laten maken. Geen moeite, ik doe het met liefde. Voor zo'n twee tientjes in huis. Belangstelling? Stuur me in dat geval even een bericht: jpvanspaendonck@gmail.com