Een kleine tien jaar geleden ben ik gestopt met het geven van etentjes. Na een tijd werd ik ook niet meer aan andermans dis uitgenodigd. Men haalde zijn schouders op - zelf weten! Ik heb in de jaren daarna heus weleens gasten aan tafel gehad, maar een uitzondering daargelaten was dat meer 'mee-eten' dan iets anders - niet de tot diep in de nacht uitlopende vijfgangendiners van vroeger.
Het gebeurde niet van de ene op de andere dag en er waren meerdere redenen voor mijn asociale gedrag, maar de aanleiding was zonder meer mijn abstinentie. Ik kwam net uit de kliniek na jaren van zorgwekkend drankgebruik. Mijn vrienden boden heel lief aan om het ook bij Spa te houden maar dat wilde ik niet hebben. Aan tafel prees men mijn moed en doorzettingsvermogen. Maar halverwege de maaltijd zag ik de drank toeslaan bij mijn tafelgenoten. Het algemene gesprek verwasemde tot een soort continuüm van gebabbel en herhalingen, hier en daar gemarkeerd door harde lachbuien. Zelf bleef ik in de alerte toestand van het eerste voorgerechtje steken. Langzaam dreven mijn vrienden weg, ik zag ze ontspannen wegzakken in een zachte nevel die ze zelf geschapen hadden. En ik zat daar op die harde stoel, als op een rots in een zee. In die spirituele eenzaamheid en spiritualiënloze verveling had ik geen zin meer.
De jaren gingen voorbij. Deze zomer zat ik met mijn oude vriend Gaston in het café. Het was gezellig. Bij het afscheid zei ik spontaan: 'Waarom komen jullie binnenkort niet weer eens bij me eten?'
Dat kon weer wat mij betrof, ik dronk weer gezellig mee, babbelde en herhaalde weer gezellig mee. Het móest ook weer, vond ik, want ik was hard op weg een kluizenaar te worden. Bovendien was alles anders dan toen. Gaston had een ziekte en zware operatie overleefd. Alle beladenheid waarmee ik die vroegere etentjes was gaan associëren: de verplichte uitnodigingen om en om, de overvolle boodschappenlijstjes, de zorgvuldig samengestelde menu's, de torenhoge drankrekening, de middagen achter het fornuis, de katers de volgende dag - dat was voorbij. In deze nieuwe tijd, de 'verlenging', zouden we het allemaal heel relaxt doen. Simpel voer. Kleine porties. Geen gedoe, gewoon met goede vrienden een beetje eten en praten.
Dat voornemen hield stand tot de dag dichtbij kwam. Ik begon er alsnog tegenop te zien, legde de lat in gedachten steeds hoger tot die het vroegere niveau bereikt had. U voelt hem al aankomen: eergisteren droomde ik van een totaal mislukt diner - ik kreeg mijn vette pannen niet schoon en iemand moest thuis een fles witte wijn gaan halen - en sinds gisteren blader ik besluiteloos in kookboeken, kijk naar Jamy Oliver en de Hairy Bikers, noteer steeds nieuwe ingrediënten op een velletje papier.
Om niet machteloos te staan tegenover oude gewoonten heb ik vanmorgen rigoureus het tweede voorgerecht geschrapt. Dat luchtte op, en sinds dat dappere besluit heb ik er weer zin in. Wat nou gamba's? Ik houd helemaal niet van gamba's. Zelfs niet op zijn Baskisch.
Het gebeurde niet van de ene op de andere dag en er waren meerdere redenen voor mijn asociale gedrag, maar de aanleiding was zonder meer mijn abstinentie. Ik kwam net uit de kliniek na jaren van zorgwekkend drankgebruik. Mijn vrienden boden heel lief aan om het ook bij Spa te houden maar dat wilde ik niet hebben. Aan tafel prees men mijn moed en doorzettingsvermogen. Maar halverwege de maaltijd zag ik de drank toeslaan bij mijn tafelgenoten. Het algemene gesprek verwasemde tot een soort continuüm van gebabbel en herhalingen, hier en daar gemarkeerd door harde lachbuien. Zelf bleef ik in de alerte toestand van het eerste voorgerechtje steken. Langzaam dreven mijn vrienden weg, ik zag ze ontspannen wegzakken in een zachte nevel die ze zelf geschapen hadden. En ik zat daar op die harde stoel, als op een rots in een zee. In die spirituele eenzaamheid en spiritualiënloze verveling had ik geen zin meer.
De jaren gingen voorbij. Deze zomer zat ik met mijn oude vriend Gaston in het café. Het was gezellig. Bij het afscheid zei ik spontaan: 'Waarom komen jullie binnenkort niet weer eens bij me eten?'
Dat kon weer wat mij betrof, ik dronk weer gezellig mee, babbelde en herhaalde weer gezellig mee. Het móest ook weer, vond ik, want ik was hard op weg een kluizenaar te worden. Bovendien was alles anders dan toen. Gaston had een ziekte en zware operatie overleefd. Alle beladenheid waarmee ik die vroegere etentjes was gaan associëren: de verplichte uitnodigingen om en om, de overvolle boodschappenlijstjes, de zorgvuldig samengestelde menu's, de torenhoge drankrekening, de middagen achter het fornuis, de katers de volgende dag - dat was voorbij. In deze nieuwe tijd, de 'verlenging', zouden we het allemaal heel relaxt doen. Simpel voer. Kleine porties. Geen gedoe, gewoon met goede vrienden een beetje eten en praten.
Dat voornemen hield stand tot de dag dichtbij kwam. Ik begon er alsnog tegenop te zien, legde de lat in gedachten steeds hoger tot die het vroegere niveau bereikt had. U voelt hem al aankomen: eergisteren droomde ik van een totaal mislukt diner - ik kreeg mijn vette pannen niet schoon en iemand moest thuis een fles witte wijn gaan halen - en sinds gisteren blader ik besluiteloos in kookboeken, kijk naar Jamy Oliver en de Hairy Bikers, noteer steeds nieuwe ingrediënten op een velletje papier.
Om niet machteloos te staan tegenover oude gewoonten heb ik vanmorgen rigoureus het tweede voorgerecht geschrapt. Dat luchtte op, en sinds dat dappere besluit heb ik er weer zin in. Wat nou gamba's? Ik houd helemaal niet van gamba's. Zelfs niet op zijn Baskisch.
1 opmerking:
Herken me hier helemaal in.
Een reactie posten