MERWEDE

De cd-perserij houdt kantoor in Enkhuizen. Dus op het formulier vinkte ik 'zelf ophalen' aan. Gezellig ritje vanuit het huis van mijn vriendin in de Noord-Hollandse polder, en het scheelde ook weer veertig euro. Toen bleek dat het distributiebedrijf in Breda zetelde. En vreemd: in plaats van de zaken terug te draaien en alsnog tot verzending te laten overgaan, zette ik in mijn agenda dat ik nu naar Breda moest rijden, op vrijdag. Helemaal niet gezellig, alleen in de auto, lange files bij de Merwedebrug, en die veertig euro gaf ik bijna aan benzine uit. Dat 'zelf ophalen' had zich in mijn hoofd genesteld en liet zich er niet meer uit jagen. De menselijke geest lijkt soms echt op een computer, inclusief cookies en onuitwisbare, hopeloos verouderde of onwelkome informatie.

Zo zat ik dus in de auto en was op weg om de dozen op te halen. Ik had me op deze dag verheugd, maar nu hij gekomen was zag alles er heel anders uit dan verwacht. Ik had zojuist gehoord dat mijn vader met spoed in een verpleegtehuis zou worden opgenomen - het was niet meer te doen geweest, thuis. Het mengsel van treurigheid, aan paniek grenzende dramatiek en doffe depressie dat door die informatie was gegenereerd was prominent aanwezig in mijn hoofd. Maar daarnaast bestond ook nog het uitgelaten, vrolijke gevoel van voorpret dat ik aanstonds de nieuwe cd in mijn handen zou houden. Die gevoelens, diametraal verschillend, bestonden gewoon naast elkaar in mijn kop. Het een, én het ander; niet de 'gemengde gevoelens' waarover je leest: zo onbegrijpelijk veelomvattend is de menselijke geest.
Het land was wijd en leeg, ik zat alleen in mijn blikken doos. Om de verwarring en de ontheemdheid te bevechten draaide ik liedjes uit Hamelen. Rob de Nijs, Loeki Knol en consorten zongen troostrijk over het verlangen naar huis, naar vroeger, en ik zong mee. De lange rij blikken dozen naderde tergend langzaam de Merwedebrug.
In Breda verdwaalde ik natuurlijk, ik had het voorzien maar als pessimisme weggewuifd - waarom zou die routebeschrijving niet kloppen? Bij een pompstation wezen ze me de weg, en uiteindelijk, nadat ik de goede loods had gevonden, stond ik toch met de doos cd's in mijn hand. Ik tekende voor ontvangst, praatte wat met de goedlachse magazijnbediendes over een alternatieve route terug. Ik had drie uur in de auto doorgebracht en moest piesen. Waarom was ik te bedeesd om even naar een wc te vragen? Even later parkeerde ik in een berm in het stille industriegebied, en om me heen spiedend waterde ik naast de auto.
Op de terugweg kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik had me voorgenomen de cd niet op de autospeler te draaien, dat kon alleen maar tegenvallen. Maar zelfs op deze gebrekkige installatie, en zelfs met het suizen van het asfalt en het razen van de motor erbij, klonk hij mooi. Herfstig, speels en romantisch, expressief welluidend en, op een andere maar toch vergelijkbare manier, troostrijk, net als die liedjes uit Hamelen. Ik vloog over de Merwede op stevige vleugels van verlangen, terug naar huis.

WAT IK LATER WILDE WORDEN, cd met (klassieke) liederen op teksten van Robert Eksteen, is bij mij te bestellen. 10 euro plus verzendkosten (zelf ophalen mag ook, het distributiekantoor zetelt in Amsterdam). Zeer aanbevolen. Laat een berichtje achter (hieronder of op Facebook) of mail me: jpvanspaendonck@gmail.com.


(Hoesontwerp cd: Ger Haartman)