BOWLEN

'Kan het bowlen dan wel doorgaan?' had mijn broer zich hardop afgevraagd. Het nieuws over mijn vader was slecht, het zou nu wel niet lang meer duren.
Natuurlijk, vond de familie: het leven gaat door en jij bent jarig. Gerustgesteld reserveerde mijn broer twee banen voor ons jaarlijkse partijtje.
Zo ontmoetten we elkaar zondag in de kegelhal. Nadat de cadeaus waren overhandigd ging het los. Sommigen van ons nemen het spel tamelijk serieus, een enkeling is er goed in. Maar vooral is zo'n middagje bowlen een goede vorm om je verjaardag in te gieten. Je hoeft niet op te zitten, er hoeft geen algemene conversatie te worden geforceerd. Er wordt in wisselende bezetting gepraat, telkens wordt er iemand weggeroepen omdat het zijn of haar beurt is; je kijkt verstrooid naar het spel en probeert de aandacht bij de scores te houden, maar al gauw laat je het maar gebeuren, de gesprekken en het familiegevoel zijn belangrijker dan die omdonderende kegels aan het eind van de baan.
Toen het gedaan was (Rookzanger werd derde, hij wordt er elk jaar ietsje beter in) verplaatsten we ons naar het verwarmde terras om de hoek. Ook dat is inmiddels traditie geworden. Het terrein was verkend, we kenden elkaar weer, nu konden de losse eindjes van de conversatie in goede banen worden geleid. Vrolijke gesprekken werden dat niet. Maar wel oprechte en belangrijke. Hoe ga je om met de op handen zijnde dood van je vader? Het bleek dat er naast onze gedeelde gevoelens ook meningsverschillen waren - ieder heeft een andere vader gekend, voor ieder is een andere fase uit zijn leven bepalend geweest. Om op voorhand te zorgen dat dergelijke meningsverschillen geen twistpunten worden is het goed om tijdig de koppen bij elkaar te steken. Veel familievetes, ontstaan boven de kist en uitgevochten bij de notaris, hadden voorkomen kunnen worden als de broers en zussen eerst eens een potje waren gaan bowlen. Je bent uit elkaar gegroeid sinds je samen kind was in hetzelfde gezin, en je moet bliksemsnel weer naar elkaar toegroeien als dat gezin uiteindelijk ten grave wordt gedragen. Niks zo goed om dat voor elkaar te krijgen als samen kegelen met een terrasje na. Daar wordt in de brochures van uitvaartbedrijven te weinig op gewezen.
Toen iedereen naar huis ging namen we mijn jarige broer nog mee naar een Italiaan. Na de lasagne zongen we met zachte stemmen liedjes uit Hamelen, de serie van onze jeugd, het symbool van een thuis en een tijd van lang geleden. Tenminste, dat probeerden we. Maar omdat we allebei geschoolde stemmen hebben werd er hier en daar wel omgekeken. Niet verstoord of geërgerd, want lelijk zingen we niet. En de dagen van drinkliederen brallen in het openbaar zijn allang voorbij. Ik denk dan ook niet dat ze ons volgend jaar de deur zullen wijzen bij die Italiaan.



Reclame: WAT IK LATER WILDE WORDEN, een nieuwe cd met (klassieke) liederen op teksten van Robert Eksteen, is bij mij te bestellen. 10 euro plus verzendkosten (zelf ophalen mag ook, het distributiekantoor zetelt in Amsterdam). Zeer aanbevolen. Laat een berichtje achter (hieronder of op Facebook) of mail me: jpvanspaendonck@gmail.com.