ZOMERSTOP

Ik had iets beet, iets goeds, maar na De slimste mens was het spoorloos verdwenen. De rest van de avond kwelde me die lege plek in mijn hoofd.
In bed probeerde ik die akelige leegte, die een aanval van slapeloosheid leek in te leiden, te vullen met bemoedigende gedachten.
Lijstjes maken van wat je allemaal voor elkaar hebt gekregen, dat is goed voor de mens, hebben ze me verteld. Ik somde op, in een poging het angstige nihilisme voor te blijven. Het werd een mooi rijtje - ik had toch zeker wel wat ontspanning verdiend, ik mocht toch wel eens even niets doen en niets denken en nergens zin in hebben, na al dat harde werk?
Drie scheurkalenders, schreef het potloodje in mijn hoofd, een boek geschreven, twee boeken persklaar gemaakt, een bundeltje geredigeerd, de muziek voor een theaterstuk gecomponeerd, een productie voor volgend jaar in de startblokken gezet, een cd met liederen voorbereid. Chapeau, jongen, beweerde ik tegen mezelf.
Mijn gedachten dwaalden af naar mijn laatste klus. Ik had ertegenop gezien. In de afgelopen maand - mijn eigen koren waren al met zomerreces - verving ik de dirigente van operettevereniging Thalia. Het was op mijn pad gekomen, mijn dochter zingt bij die club. Ik was nerveus geweest om weer in die oude rol te stappen. Operette was iets van lang geleden, het hoorde al vele jaren niet meer bij mijn wereld. Bovendien was mijn vader ooit interim-dirigent geweest, in de jaren '70, bij dezelfde vereniging. Het voelde alsof ik hem moest vervangen in plaats van de dirigente. Hij kan het nou niet meer, ik moest het doen. Ik bereidde me grondig voor, studeerde piano en maakte me de partituren eigen. Het eerste wat ik zag toen ik de repetitieruimte binnenstapte was zijn vleugel, een notenhouten Kawai; een model dat ik buiten zijn studeerkamer nergens gezien heb.
De repetities gingen goed, hoogstens was ik de eerste keer wat hyperactief, iets te happig om een goede beurt te maken. Door de Plantagebuurt teruglopend door de zoele zomeravond voelde ik me vrolijk en vitaal. Maar na de laatste repetitie zette niet de ontspanning in die ik had verwacht. Het was alsof ik iets had gedaan dat heel erg onaf was. Alsof ik nu alsnog die afgebroken loopbaan moest afmaken. Had ik niet beter het verleden het verleden kunnen laten?
Nonsens, zei mijn verstand. Je kunt toch wel profiteren van oude kennis, zonder meteen helemaal van koers te moeten veranderen? Een uitstapje, meer niet, wees blij dat je nog iets kan doen met die vaardigheden van vroeger! Neuroot!
De slaap kwam niet. Kettingen van herinneringen regen zich associatief aaneen. Ik ging op mijn rug liggen en keek tegen de rosse achterkant van mijn oogleden aan. In mijn jeugd was dat een spelletje, in bed. Je ogen hard dichtknijpen en je vergapen aan de sterrenstelsels die uit elkaar spatten zodra je ze weer ontspande. Dat ik niet de enige was die dat deed wist ik sinds ik bij Simenon had gelezen dat ook Maigret dat kinderlijke spelletje soms nog speelde, in het schemergebied tussen waken en slapen.
De laatste keer dat ik op het display van mijn telefoontje keek was het ruim na vieren.
Maar ongemerkt moet de slaap zich over me ontfermd hebben, en vanochtend stond ik veranderd op. Trager dan anders liep ik naar mijn werkkamer. Ergens in deze slapeloze nacht moet het besluit gerijpt zijn om even vrijaf te nemen van alles, ook van dit blog. Hoogste tijd voor een zomerstop.
Terwijl ik dit tik kijk ik naar de hemel, die weinig goeds belooft voor vandaag. Maar ik ga er het beste van maken, neem ik me voor. En wat meer is: van al mijn bezigheden de komende tijd komt er niet één op een lijstje.


Ik wens u allen een goede tijd toe en zie u Deo volente te zijner tijd weer terug op deze plaats!