Het eerste wat ik zie 's ochtends als ik het gordijntje wegschuif zijn twee citroenen - één nog groen, één geel. Erachter staat de halve maan wazig aan de ochtendhemel. Die is van een teer blauw dat zich weldra zal verdiepen.
Ik verlaat de caravan, wandel door de citroenboomgaard naar het huis, brom goedemorgen tegen de honden en ga koffie zetten. Met mijn caffettiera van thuis, die ik voor de zekerheid overal mee naartoe neem. Een eerste sigaret, een eerste klein gesprek, een eerste frisse duik in het nog nachtkoele water, dan trek ik me terug in de schaduw van de bomen om een paar woorden te schrijven.
Ik wil u geen valse idylle schetsen. De eerste dagen drukte het besef zwaar op me dat ik ver van huis was. De zorgen om Tijger hielden me aan een lijntje en ik was hier noch daar, zweefde ergens boven een onwezenlijk tussenterrein. Afleiding was er genoeg: het zomerse weer, de geuren van het zuiden en de felle kleuren contrasteerden vrolijk en sterk met het matte Amsterdam dat ik met één luchtsprong achter me had gelaten.
Die weelderige bloei gaat verder dan de natuur, de wildgroei van de toeristenindustrie is als een economisch eczeem - 'se vende' en 'se alquia' schreeuwen manshoge letters overal: alles is te koop of te huur, huizen, auto's, vierkante kilometers. 'Ale House Robin Hood' - je moet je best doen om Spaans eten te krijgen hier. Paella gaat alleen op tijdige bestelling.
Maar even het binnenland in leidt een hobbelig weggetje naar de Romeinse baden van Manilva. Omzoomd door hoog riet stroomt het melkwitte water van een riviertje in een wit gepleisterd bassin. Een familie wrijft er zich in met zwavelhoudende modder, het stinkt er naar rotte eieren.
En als we vanaf Malaga naar het noorden rijden om familie van mijn vriendin en haar zuster op te zoeken horen we het bellen van een kudde geiten die afdaalt van een kale berghelling; de lucht is er ijler en droger, de warmte aggressiever dan aan de kust. En op een terrasje in La Viñuela is het eten weliswaar nog steeds Brits maar de prijs middeleeuws.
Zo breekt het weekend aan en daarmee de laatste dagen van deze korte reis. Tijger eet nog steeds niet uit eigen beweging maar dat lijkt verder weg. Vandaag krijgt ze een oppeppende injectie van mijn neef de dierenarts. Ik hoop dat ze daar net zo van opknapt als ik van de zon en de citroenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten