We zaten tegenover elkaar in de voormalige wachtkamer eerste klasse van het CS, die tegenwoordig Grand Café Restaurant 1e Klas heet. Achter ons klonk een schor gekrijs.
‘Als ik de moed verzameld heb om me om te draaien zal ik waarschijnlijk zien dat dat een kaketoe is,’ suggereerde Karl. Ik knikte. Ik vertelde dat ik voor het eerst iemand op een vleugel had horen spelen in de stationshal. Ik was verrast geweest door de klanken van laat-romantische pianomuziek en had gemeend dat de muziek die stations inzetten tegen rondhangende junks erg verbeterd was – geen slappe barok en softe meesterwerkjes voor de miljoenen meer maar de potige etudes van Rachmaninoff. Karl was al vertrouwd met het verschijnsel. In Den Haag, waar hij werkt, is 'zijn' station ook de halte voor het conservatorium en wordt hij dagelijks op gratis concerten getrakteerd.
Tussen ons in lag een vreemd, overdadig ingepakt object. Om dit geheimzinnige voorwerp te overhandigen was de afspraak gemaakt. Ik nam een slokje van mijn voor de prijs wel erg zuinige cappuccino en begon de eerste laag cadeaupapier eraf te wikkelen. Daarna volgden nog verscheidene lagen van krantenpagina’s. Hier was niet over één nacht ijs gegaan - het begon te lijken op een Sinterklaassurprise, zo'n presentje waar uiteindelijk niets van overblijft. Karl legde het verwijderde papier rustig opzij, met op zijn gezicht een brede glimlach van kalme anticipatie. Mijn nieuwsgierigheid bleef al die tijd net zo groot als ze vóór onze ontmoeting geweest was, werd zelfs almaar groter: ik kon me er geen voorstelling van maken van wat dit object toch kon zijn, dat met toestemming van Karls hoogbejaarde moeder en zijn zuster uit de ouderlijke inboedel genomen was en nu, ter gelegenheid van mijn inmiddels reeds verstreken verjaardag, naar mij zou verhuizen.
De laatste wikkel verdween. Een bruin beeldje verscheen. Ik herkende het onmiddellijk. Maigret! Een replica van het standbeeld van Pieter d’Hont in Delfzijl.
Ik zuchtte verguld, bekeek het mannetje van alle kanten. Karl vertelde hoe hij pogingen had gedaan om iets te weten te komen over de geschiedenis ervan. Vruchteloos had hij het internet afgegraasd. Alles wat hij kon gissen was dat het jubileum van A.W. Bruna en Zoon dat destijds in 1966 had geresulteerd in het bronzen beeld in Delfzijl, onthuld in bijzijn van Simenon en een aantal internationale Maigret-acteurs, tot een spin off had geleid: een schaduwbeeldje van keramiek, cadeau gedaan aan mensen uit het uitgeversvak, zoals Karls vader.
‘Waar stond het vroeger bij jullie?’ vroeg ik. Ik kon me niet herinneren het roodbruine siervoorwerp ooit gezien te hebben bij mijn toch talrijke bezoeken aan Karls huis in Geuzenveld.
‘Op de kast, geloof ik,’ zei Karl. ‘Ik hoop dat het bij jou een ereplaatsje krijgt, naast een pijpenrekje of zo.’
‘Vanzelfsprekend,’ knikte ik. ‘Bij mij zal het niet tevergeefs om asiel vragen. Bed, bad, brood en tabak. Calvados en bier. En zuurkool... op feestdagen een kalfsworstje in witte wijn – het zal de commissaris aan niets ontbreken.’
Ik wikkelde het beeldje weer in de kranten en stopte het in mijn linnen tas. Heel de weg naar huis hield ik die vast tegen me aangedrukt. Want stel je voor dat een woest gebarende gek het uit mijn handen zou slaan, en dat het na al die lange jaren tussen de toeristen op het Damrak aan gruzelementen zou vallen.
Thuis haalde ik opgelucht adem. Voorlopig zette ik mijn Maigret maar eens op de schoorsteen. Over een definitieve plaats wordt nog nagedacht.
[voor meer info over beeld/beeldje, zie: The Maigret Statue at Delfzijl. Volgens Jan Sander uit Den Haag werd het beeldje in de jaren '70 cadeau gedaan bij aanschaf van de luxe verzameleditie 'Maigret Compleet'. En inderdaad, die in mat-groen kunstleer gebonden en goud beletterde boeken stonden in de kast bij Karls vader.]
‘Als ik de moed verzameld heb om me om te draaien zal ik waarschijnlijk zien dat dat een kaketoe is,’ suggereerde Karl. Ik knikte. Ik vertelde dat ik voor het eerst iemand op een vleugel had horen spelen in de stationshal. Ik was verrast geweest door de klanken van laat-romantische pianomuziek en had gemeend dat de muziek die stations inzetten tegen rondhangende junks erg verbeterd was – geen slappe barok en softe meesterwerkjes voor de miljoenen meer maar de potige etudes van Rachmaninoff. Karl was al vertrouwd met het verschijnsel. In Den Haag, waar hij werkt, is 'zijn' station ook de halte voor het conservatorium en wordt hij dagelijks op gratis concerten getrakteerd.
Tussen ons in lag een vreemd, overdadig ingepakt object. Om dit geheimzinnige voorwerp te overhandigen was de afspraak gemaakt. Ik nam een slokje van mijn voor de prijs wel erg zuinige cappuccino en begon de eerste laag cadeaupapier eraf te wikkelen. Daarna volgden nog verscheidene lagen van krantenpagina’s. Hier was niet over één nacht ijs gegaan - het begon te lijken op een Sinterklaassurprise, zo'n presentje waar uiteindelijk niets van overblijft. Karl legde het verwijderde papier rustig opzij, met op zijn gezicht een brede glimlach van kalme anticipatie. Mijn nieuwsgierigheid bleef al die tijd net zo groot als ze vóór onze ontmoeting geweest was, werd zelfs almaar groter: ik kon me er geen voorstelling van maken van wat dit object toch kon zijn, dat met toestemming van Karls hoogbejaarde moeder en zijn zuster uit de ouderlijke inboedel genomen was en nu, ter gelegenheid van mijn inmiddels reeds verstreken verjaardag, naar mij zou verhuizen.
Ik zuchtte verguld, bekeek het mannetje van alle kanten. Karl vertelde hoe hij pogingen had gedaan om iets te weten te komen over de geschiedenis ervan. Vruchteloos had hij het internet afgegraasd. Alles wat hij kon gissen was dat het jubileum van A.W. Bruna en Zoon dat destijds in 1966 had geresulteerd in het bronzen beeld in Delfzijl, onthuld in bijzijn van Simenon en een aantal internationale Maigret-acteurs, tot een spin off had geleid: een schaduwbeeldje van keramiek, cadeau gedaan aan mensen uit het uitgeversvak, zoals Karls vader.
‘Waar stond het vroeger bij jullie?’ vroeg ik. Ik kon me niet herinneren het roodbruine siervoorwerp ooit gezien te hebben bij mijn toch talrijke bezoeken aan Karls huis in Geuzenveld.
‘Op de kast, geloof ik,’ zei Karl. ‘Ik hoop dat het bij jou een ereplaatsje krijgt, naast een pijpenrekje of zo.’
‘Vanzelfsprekend,’ knikte ik. ‘Bij mij zal het niet tevergeefs om asiel vragen. Bed, bad, brood en tabak. Calvados en bier. En zuurkool... op feestdagen een kalfsworstje in witte wijn – het zal de commissaris aan niets ontbreken.’
Ik wikkelde het beeldje weer in de kranten en stopte het in mijn linnen tas. Heel de weg naar huis hield ik die vast tegen me aangedrukt. Want stel je voor dat een woest gebarende gek het uit mijn handen zou slaan, en dat het na al die lange jaren tussen de toeristen op het Damrak aan gruzelementen zou vallen.
Thuis haalde ik opgelucht adem. Voorlopig zette ik mijn Maigret maar eens op de schoorsteen. Over een definitieve plaats wordt nog nagedacht.
[voor meer info over beeld/beeldje, zie: The Maigret Statue at Delfzijl. Volgens Jan Sander uit Den Haag werd het beeldje in de jaren '70 cadeau gedaan bij aanschaf van de luxe verzameleditie 'Maigret Compleet'. En inderdaad, die in mat-groen kunstleer gebonden en goud beletterde boeken stonden in de kast bij Karls vader.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten