ZENSATIONS

Bruisend van energie ging ik het nieuwe jaar in. Geen probleem leek me onoverkomelijk – ik was zonder kleerscheuren uit het rampjaar 2014 tevoorschijn gekomen, het kon nu alleen maar beter worden. Het leek me dat het negativisme dat zo alomtegenwoordig was geweest een verzadigingspunt had bereikt: zo kon het niet langer, iedereen moest en zou dat toch inzien. We gingen er nu de schouders onder zetten. ‘Kom op, mensheid, dat kunnen we beter!’ Hoop, heet die stemming.

Maar eerst moest ik mezelf veranderen - met het defaitisme dat me de afgelopen tijd had belemmerd moest het gedaan zijn. Ik had een paar concrete voornemens die ervoor moesten zorgen dat mijn leven beter zou verlopen dan tot nu toe. Een ervan had te maken met ondernemingszin. Mijn decemberbaantje had me bewezen dat ik best in staat ben iets aan te pakken. In plaats van bij de pakken neer te zitten kan ik ze ook opnemen en gaan bezorgen, als u me het flauwe spelletje met staande uitdrukkingen wilt vergeven.
Daarnaast had je zaken als conditie en gezondheid. Werd het nu eindelijk niet eens tijd om met roken te stoppen? Nu ja, helemaal stoppen was niet wat ik wilde, maar ernstig matigen toch wel.
De mode van de dag schoot me daarin te hulp. In de tijd dat ik bij Davidoff werkte werd er een poging gedaan de ‘Supersmoker’ te introduceren. Na een aanvankelijk succes bloedde het gebruik van de eerste elektronische sigaret al gauw dood. Het bleef surrogaat en het enige werkelijke voordeel: dat je mocht roken in openbare gelegenheden, zelfs in vliegtuigen, werd al gauw in twijfel getrokken en zelfs wettelijk ondermijnd. Nu werd er een tweede poging gedaan. Het nieuwe type nicotine-inhaler had een ander imago dan zijn voorganger. Je zag hipsters op scooters met zo’n als vulpen vermomde waterdamppijp. Op Eerste Kerstdag liet mijn zoon me een chic etuitje zien. Daarin zat een hightech apparaatje, dat er mooi uitzag. Ik drukte op een knopje en inhaleerde. Een lichtje ging branden, een wolk geur- en smakeloze stoom verliet mijn mond, maar in mijn longen voelde ik wel degelijk de bevredigende entree van nicotine.
Mijn voornemen werd op dat moment geboren. Ik zou mijn pijp gaan afwisselen met een e-sigaret. De laatste voor de betreurenswaardige verslaving aan nicotine, de eerste voor het weloverwogen genoegen. ’s Morgens vroeg zou ik niet langer als eerste daad as morsen bij de koffie, maar schoon en bijna wetenschappelijk mijn nicotinegebrek aanzuiveren middels een plastic buisje met batterij. En koffie? Nee, ook die verslaving moest maar eens worden aangepakt. In het keukenkastje lag nog een onaangebroken pak organische Oolongthee, gekregen van mijn vrienden uit Malawi. Ik had een visioen van mezelf: een rustige en opgefriste man die de dag begon met een klein theeritueel, een korte meditatie misschien zelfs, en zijn kick haalde uit kunststof, een kick die gaandeweg zou verdwijnen, stelde ik me voor, nu een dosis nicotine innemen zo’n klinische affaire was geworden. Later op de morgen zou dan de eerste koffie en de eerste echte tabak een traktatie zijn, die ik bewust zou genieten.
Mijn voornemen kreeg geen kans vergeten te raken want de uitzendingen voor algemeen nut, zoals de Vlaming merkwaardig genoeg de tv-reclame nog steeds noemt, overspoelden me met advertenties voor ZenSations, een variant van de e-sigaret. Ik ging naar hun site, vond de prijs vriendelijk, berekende wat het gebruik van dit tabakssurrogaat me per maand in de portemonnee zou schelen, en klikte op bestellen.

Zo zit ik hier nu met een kop krachtige Latijns-Amerikaanse koffie van Brander1, gevonden in mijn kerstpakket, en een pijp Sherlock Holmes-tabak van Peterson, een straffe mixture die me nu en dan doet hoesten. Ik heb een e-mail gekregen van ZenSations dat mijn bestelling onderweg is. Morgen begint een nieuw leven; die Oolongthee kan ook nog wel even wachten, het is tenslotte pas zes januari.