HERSTART

Na afloop van de vakantie had ik ernstige startproblemen. Van het soort waarbij de ANWB (die me in Frankrijk nog zo goed had geholpen) machteloos staat. Een opfriscursus soberheid leverde niet veel op, qua animo. Ik maakte me stiekem een beetje zorgen. Zou ik mijn normale energie nog terugkrijgen, of moest ik de herfst (en in uitbreiding daarvan, de herfst van mijn leven) ingaan met deze ennui, dit gebrek aan motivatie, deze matte somberheid? Zelfs de dingen die ik zuiver voor mijn plezier doe, lezen, wandelen en Renaissancemuziek spelen, voelden aan als dwangmatig verrichte bezigheden. Meestal brengt, in zo'n dal na de zomerpiek, het koudere weer en de terugkeer naar de discipline van wekelijkse koorrepetities soelaas, maar nu zette ook nog eens een smoorhete nazomer in, een verstikkende, verpletterende hittekoepel waarvan de meteorologen schande spraken. 

Ik schrijf dit niet om te klagen. Integendeel: om iets wonderlijks vast te stellen, dat iedereen die dit leest en ook mijzelf, bij latere herlezing, een hart onder de riem moet steken.
Gisteren had ik stevig geoefend met mijn zoon voor een optreden dat we morgen hebben. Dat was fijn. Praten, koffiedrinken, lekker werken, alle tobberige sloomheid vergeten, opgaan in de muziek. Toen hij vertrokken was en ik alleen achterbleef (dochter past op katten van andere dochter) zakte ik terug. Zie je wel, dacht ik, 't is niks gedaan. En het wordt niks meer ook. Laat ook maar. Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij... (Jacques Bloem, de onsterfelijke alcoholische dichter van het rijmende spleen troost me altijd in zo'n bui). Ik kookte berustend een pasta met herfstige zwammen, keek wat tv, zat nog een beetje buiten op het balkon naar het zoele duister te turen en ging nadat ik een halfuur had gelezen en het lichtje had uitgeknipt opgelucht slapen. Als dat tenminste zou lukken; het was te warm, veel te warm. Zelfs het enkele laken plakte aan mijn lijf. 

Vanmorgen stond ik op en stelde vast dat ik diep geslapen had en vlak na de slotzinnen van het hoofdstukje Little Dorrit in slaap moest zijn gevallen. Hier ga ik om het contrast dramatischer te maken in de hij-vorm over.
Voorheen Rookzanger gaf de katten hun brokjes, douchte, kleedde zich luchtig en opende een nieuw pak koffie. De geur was overweldigend. Op het balkon, nippend van de mok espresso, stelde hij vast dat de dag weliswaar te heet was, nu al, maar dat de omstandigheden (september, egaal blauwe lucht, gouden licht, windstil) ideaal waren. Hij mediteerde een kwartiertje op de mantra "zuivere leegte" en ging overeenkomstig zijn voornemen naar de kapper. Daar werd hij geholpen door een mediterrane jongen (misschien Grieks?) met een toren van zwarte krullen, die zijn hoofd monsterde, kordaat knikte en vaststelde: 'makkelijk'. Hij hield van wit haar en het zat zo precies goed, zei hij na de snelle knipbeurt. Voorheen Rookzanger keek in de spiegel en was het met de barbier eens. 
De Albert Cuypmarkt was zo vroeg in de morgen gezellig, ontspannen en fleurig. Hij passeerde het Gerard Douplein en begreep waarom de Pijp het Quartier Latin van Amsterdam genoemd wordt. Schilderachtig, schijnbaar bohémien en in werkelijkheid hip. Op de Ceintuurbaan passeerde hij een Blokker. Hij dacht aan zijn VVV-cadeaubon waarop nog twintig euro stond. Een impuls gehoor gevend ging hij naar binnen en kocht met bijbetaling een Philips baardtrimmer. Zijn vorige had het al vele jaren geleden begeven. Op het zonovergoten fietspad lag een bosje roze bloemetjes, door iemand verloren. Hij keek om zich heen en besloot het mee naar huis te nemen. Lathyrus was het, dacht hij, thuis moest hij de plantenApp er even op loslaten.

De trimmer moest eerst anderhalf uur opladen. Het was lathyrus, "pronkerwt", jawel. In de tussentijd ordende hij zijn luitmuziek en speelde alle stukken door die hij de afgelopen tijd had geoefend. Daarna trimde hij zijn baard. Een frisse witharige jongeman lachte hem toe vanuit de spiegel. Hij verruilde luit voor gitaar en studeerde het repertoire voor de volgende dag. 
Een beetje wantrouwig constateerde hij het volgende: hij had zin in de volgende dag. 
En deze mooie dag was nog niet eens afgelopen!
Waar had hij het aan verdiend.