Fernweh
Om ergens heel ver weg van hier te zijn,
Om waar dan ook maar ver van hier te komen,
Vertrouwend op de vleugels van je dromen -
Het plotseling verlangen doet haast pijn.
De morgen was eigenlijk ideaal. Niets op aan te merken, precies goed. Lekker warm, nog niet te heet. Een wolkeloze hemel, diep, verzadigd blauw met een zweempje weemoed om het rap verstrijken van de zomer; een zuchtje wind, net genoeg om de bladeren te doen ruisen en een schittering van weerkaatsend zonlicht aan te blazen. De schaduw was net zo diep als het licht fel was. Het water van de vijver was bruin en goud, een troebele spiegel waarin wijdgeopende waterlelies dreven. Kraaien zaten zacht te kirren en te klepperen in de bomen aan het water, denkend aan de uitgevlogen ooievaars misschien. De wandelpaden waren een mozaïek van bewegende lichtplekken en donkere schaduwen.
De zomer die over zijn hoogtepunt heen is en al voorzichtig aan verval, aan herfst leek te denken - ik kreeg er reislust van. Voor september zou komen en een nieuw koorseizoen zou beginnen er nog even op uit, losgeweekt van het vorige seizoen, vrij, richting het Zuiden.
En laat dat nou precies zijn wat ik morgen ga doen! Mijn tassen zijn gepakt. De luit gaat mee. Boeken en bladmuziek, een bonte verzameling schijnbaar lukraak gekozen cd's. Ik trek me een week terug in een troglodyte, een (gedeeltelijke) grotwoning in de Loire Vallei. U hoort later wel wat men zich daarbij moet voorstellen.
Illustratie: De Japanse brug (1899), Claude Monet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten