Ik zat op een bankje in het park en probeerde, na een nogal turbulent weekend, mijn binnenleven op orde te brengen. En dan bedoel ik mijn innerlijk leven, hoewel die andere betekenis ook op zijn plaats is: het is weleens saai geweest, de tijd die - nemen we gemakshalve maar aan - achter ons ligt, die tijd van nauwelijks sociale contacten en veel thuiszitten, maar het was ook een rustige periode, zo zonder externe prikkels; nu werkte ik weer met groepen mensen, schudde sommige vermetele vrienden opnieuw de hand, en in de stad leek het drukker dan ooit. Het was, kortom, best weer wennen, in de CoronaCheck-samenleving.
Naast me viel een takje neer. Ik schonk er geen aandacht aan. Herfst, niet waar. Dan valt er weleens wat. Ik peinsde verder over de afgelopen dagen. Te veel uitbundigheid, besloot ik; de signeersessie bij mijn Italiaanse vriend, een vol huis met vrienden van mijn dochters bij thuiskomst, de boswandeling met nazit bij mijn jongste broer, de stressige terugtocht vol omleidingen, het te late restaurantbezoek erna - ik had te veel geouwehoerd, was te weinig 'bij mezelf gebleven'. Daardoor had ik te schielijk gedronken en daardoor...
Daar viel opnieuw een takje. Ik zag dat er gele besjes aan zaten. En nog één. Ik hoorde nu in de boom boven me een zacht ritselen. Het overstemde mijn malende gedachten. Ik stond nieuwsgierig op om te kijken wat zich daar boven me afspeelde.
De bron van het geritsel zag ik tussen het verkleurende groen, een warm bruin. Een Vlaamse gaai? Maar, dit leek meer op bont dan op een verenkleed. Ik deed voorzichtig een stapje naar voren om beter in het gebladerte te kunnen turen. Twee kraaloogjes keken me aan, op hun hoede. Twee voorpootjes hielden een takje met gele besjes vast. Twee oortjes waren gespitst. Ik dacht een moment aan een eekhoorn maar zag eigenlijk al meteen dat het een van de vele ratten was die het park bevolken. Ik pakte mijn telefoon en maakte een foto. Toen ik nog wat dichterbij wilde komen schoot het beestje weg, langs takken en boomstam omlaag naar de begane grond.
Maar het ritselen ging door. Ik liep om de boom heen en zag eerst een houtduif, toen een halsbandparkiet. Ook zij deden zich te goed aan de besjes.
Rat, duif en parkiet. Een bont gezelschap.
Foto aanklikken, inzoomen - iets links van het midden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten