 |
| Foto: oktober 2016. Inmiddels rook ik niet meer, en hoeden draag ik doorgaans niet op mijn balkon. |
"...een precieze, heldere morgen vol goud waarop de herinneringen zingen..."
Bijna. Iets te veel wind. De vijver waarin een zwaan zwemt zou nooit zo rimpelloos geweest zijn dat hij het volmaakte gezicht van de geliefde had kunnen weerspiegelen - de vrouw, "schoner dan de herfst, eigenlijk nog een meisje".
Maar toch; zelden is in alle jaren dat ik samen met een handvol andere fans de vijfde oktober als Erwindag vier de wereld meer in overeenstemming geweest met de wervende tekst op het achterplat van Erwin, het boek dat voluit Erwin 5 october 1972 heet, geschreven werd door Joyce & Co. alias Geerten Meijsing, en in 1974 verscheen bij de Arbeiderspers als eerste deel van een trilogie die verder Michael van Mander en Cecilia zou omvatten, en die mijn jeugdige bestaan en dat van mijn beste vrienden danig beïnvloedde voorzover het literaire smaak, levenshouding en culturele atmosfeer betrof.
Ik heb hierover in het verleden uitgebreider geschreven. Mocht u interesse hebben dan verwijs ik u graag naar de blogbijdragen Erwin en Erwindag/Eindtijd.
Op het aan Meijsing gewijde blog Armas y Letras dat ik jarenlang samen met Robert Eksteen onderhield plaatste ik op 5 oktober 2010 een sonnet, dat ik voor de gelegenheid graag nog eens oprakel:
Erwindag
5 october 2007
Het vliegtuig had de Schrijver tijdelijk thuisgebracht,
maar zijn CX stond veilig in een verre loods.
Ik heb hem er naartoe gereden, en daarna
op ’t pennenlikken van de ambtenaar gewacht.
Uiteindelijk in zijn huis boven de trambaan-laan
dronken we iets, en heb ik hem gelukgewenst.
Hij was het voor het eerst in al die tijd vergeten:
‘Ach! Erwindag!’ Hij keek me stomverwonderd aan.
Al die jaren sedert ‘72
had hij die dag gepast in weemoed doorgebracht:
een weemoed die door drank en dochter werd verzacht.
Het weer was bijna goed: misschien al iets te koud.
Hoe vierden we dit mythisch en vermanend uur?
Hij lachte plots: hij had nog wat in de frituur.
Het is historisch helemaal juist, zo ging het precies. Het bewijs daarvan koester ik op de Franse pagina van mijn beduimelde exemplaar van Erwin. Ik had het die dag meegenomen om het eindelijk eens door Geerten te laten signeren. Een opdracht, die recht zou doen aan het belang van dit iconische boek, dat de dandy en de fijnproever in me had wakker geschud en me zoveel had geschonken aan in onbruik geraakte eruditie en tegendraadse goede smaak. Hij trok de met galnoteninkt gevulde pen tevoorschijn en schreef plagerig:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten