TROOST

Dit weekend ben ik weer aan de slag gegaan. Ik was zeker nog niet helemaal beter maar het ging wel weer. Wat me de rillerige, kletsnatte zondagmorgen op de been hield was de beloning die ik mezelf in het vooruitzicht had gesteld. We zouden die middag naar een expositie van een bevriend schilder gaan en daarna ergens iets eten. Ik had een visioen van een beslagen caféraam, een warme kachel, een kelk Trappist en een dampend maal. Comfort food. Op de bank tv-kijken onder een dekentje besloot dit scenario.
De schemering viel vroeg. En ook de regen bleef maar vallen, een fijne maar dichte, extra-natte regen. We haastten ons onder een gedeelde paraplu, probeerden plassen te vermijden. Het buurtrestaurant dat ik op het oog had was van naam en eigenaar veranderd. Bovendien was het leeg. Verderop kondigde een bord bar en brasserie aan. We gingen naar binnen. Ook hier geen mens. Een enorm tv-scherm stond luidkeels voetbal te vertonen. Mijn vriendin wilde uit beleefdheid wat drinken maar ik zei tegen de eigenaar dat onze komst een vergissing was.
We zochten de auto weer op. Ik wilde niet naar huis en ook niet terug naar mijn vertrouwde buurt - dat zou het gevoel van 'een uitje' bederven, zo had ik het niet bedoeld. Dus we reden iets verder en parkeerden vlakbij een Italiaan waaraan mijn vriendin goede herinneringen had. We trotseerden nogmaals de niet aflatende regen, betraden de Italiaan en zagen meteen dat het foute boel was. Niet alleen was het hier ook geheel verlaten - Julio Iglesias zong bibberend voor lege tafels - maar het meubilair van formica en kunstleer strookte niet met ons idee van een gezellig eethuis. Ook hier had een machtsovername plaatsgevonden. Een vriendelijke, vermoedelijk Turkse jongeman bracht het menu en ging ons een paar meter verderop glimlachend staan bekijken. 'Ik durf nu niet meer weg te gaan,' zei mijn vriendin. Ik wilde vooral ergens binnen zitten, inmiddels kon het me al  niet meer schelen waar.
Het eten was niet slecht. En de gul geschonken bel grappa na afloop bracht me in een overmoedig humeur. Ik begon bijna van Julio Iglesias te houden. Maar ik kon me toch niet losmaken van het idee  dat alles zoveel beter had kunnen aflopen. Als ik niet zo koppig mijn visioen had nagejaagd. Soms moet je het hoofd weten te buigen voor de omstandigheden en je verwachtingen maar even opschorten.