HONDENLAND

Pitufo lijkt op een biggetje, van achteren: bleekroze met een krulstaartje. Van voren is het een slank hondje met een bruine vlek op de plaats waar baby's hun fontanelletje hebben. Hij is zoals alle zwerfhonden bang voor mannen en kijkt me angstig achterdochtig aan als ik van de caravan in de citroenboomgaard naar het huis loop, maar de opgetrokken bovenlip blijft achterwege. Dat niet alle mannen met stokken slaan zal hij misschien nog wel leren.

Ik ben tweeduizend kilometer van huis, waar de zon eerder ondergaat en de schemering korter is, maar wil mijn vaste gewoontes nog niet opgeven. Je kunt dat verslaving noemen, verslaving aan routine. Ik weet niet of dat erg is.
Op dinsdagen ga ik, na koffie gemaakt te hebben, rechtstreeks naar mijn werkkamer, waar ik in ochtendjas, voorover gebogen rokend, een stukje tik dat ik vervolgens de wereld in stuur.
Hier heb ik het zitje onder de amandelboom opgezocht om deze regels te schrijven, in Hawaï-shirt en in afwachting van het ontbijt; misschien zend ik ze straks naar het noorden op een geleende computer.

De nacht is zacht en geleidelijk overgegaan in de dag. De nachtzwaluwen en brulkikkers zijn nu stil maar overal in de verte rondom blaffen nog honden. Een koor van onraad en onrust dat dag en nacht zingt. Vannacht was het misschien de volle maan waaraan het een wolfachtige serenade bracht, nu slaat het aan omdat er altijd wel ergens een andere hond blaft.

Er wordt een glas vers sinaasappelsap voor me neergezet. De boom waaruit de vruchten geplukt zijn zie ik naast me.
Adios, lezer, het is tijd mijn routine even te onderbreken.