Ik had me vastgebeten in een klus. Het was helemaal mijn bedoeling niet geweest. Ik wilde alleen maar een beginnetje maken met de opmaak van het toekomstige boek maar eenmaal bezig kon ik het niet meer loslaten. Het moest nu maar af ook, na al die jaren schrijven, herschrijven, omgooien, uitbreiden, inkorten, aanscherpen, schaven en polijsten.
Na een uur of wat, toen ik een flink eind op weg was, stuitte ik op een probleem dat ik niet kon oplossen, hoe ik ook worstelde met de digitale materie. De (het) sjabloon en de drukproef wilden niet overeenstemmen. Een bug? Deed ik iets fout? Verouderde of incompatibele programma's?
Het werd avond. Inmiddels zag ik sterretjes zoals dat heet. Dat dekt de lading niet helemaal. Het voelt meer als een soort zinderende spanning achter het netvlies, alsof het vel van een trommel te strak aangetrokken is en bij het minste of geringste gaat mee-resoneren. Voor ik slapen ging stuurde ik een mail naar de helpdesk van de doe-het-zelf-uitgeverij. Een noodkreet. En ik probeerde het werk uit mijn hoofd te zetten. Argumenteerde: morgen kan ik desnoods alles opnieuw doen, met een nieuw sjabloon als een schone lei. Toch wilde de slaap niet snel komen en toen hij uiteindelijk kwam was hij broos en licht.
De volgende morgen was er al snel antwoord. Ik moest een pdf maken van mijn sjabloon en die uploaden in plaats van het (de) sjabloon zelf. Dan kon er niks meer gaan schuiven. Ik deed het met weinig vertrouwen op de goede afloop maar tot mijn grote verrassing was alles meteen perfect. Ik stuurde mijn reddende engel een bedankje. Fantastisch! Was alles maar zo eenvoudig!
Even later wandelde ik door het park. Het was warm en zonnig. Als je over de vele diepe plassen heen wilde stappen een mooie middag. Ik voelde me opgelucht maar toch niet helemaal tevreden. Stom dat ik daar zelf niet op gekomen was, op die truc met de pdf. Ligt toch zo voor de hand! Dat heb je met amateurs die geen inzicht hebben in waar ze mee bezig zijn. Die komen er (áls ze er komen) met trial and error. Ik red me over het algemeen wel, met computers. Maar de weg waarlangs ik mijn doel bereik is omslachtig en eigenaardig. Kom ik er niet uit, dan moet mijn dochter me over mijn schouder, of mijn zoon me op afstand door de jungle op mijn beeldscherm gidsen. Of moet er iemand achter een helpdesk worden benaderd die ongetwijfeld zit te grijnzen boven zijn ochtendkoffie om mijn klunzigheid. En er moest een boomkruipertje aan te pas komen om mijn aandacht los te scheuren van opmaak, pdf, sjabloon, enter en shift.
Thuis had ik meerdere opties om uit te kiezen. Teruggaan naar de voorlopig afgeronde klus was daar niet bij - maar eigenaardig genoeg was dat precies wat ik deed. Ik besloot heel brutaal wat te gaan spelen met verschillende lettertypes en fontgroottes en veranderde de titelpagina van Times New Roman in Garamond en weer terug. Overbodige luxe, dit gepruts, maar het gaf me het gevoel de zaken om te draaien: nu was ik de baas, niet die onbegrepen programmatuur.
Ik wil maar zeggen, lezers: er komt binnen niet al te lange tijd een nieuw boek aan. Een klein verwend jongetje heet het, en het is een soort documentaire-roman over mijn tijd in de Kliniek, en de naweeën daarvan. Een caleidoscopisch zelfonderzoek, een soms scherpe maar meestal tamelijk milde satire op de psychologische zorgsector, een warm portret van mijn lotgenoten. Een vrolijk boek, bij vlagen, naast het nodige getob. Ik kom er binnenkort uitgebreid op terug. Als u het allemaal gaat kopen heb ik niet voor niets geworsteld.
Een klein verwend jongetje verschijnt hopelijk nog deze herfst.
Het boek is (of wordt) een uitgave van Faun en zal rond de 17 euro gaan kosten.
Illustratie: Klaas Werumeus Buning
Geen opmerkingen:
Een reactie posten