HARMONIE

Het was een wonderlijk meisje. Lang en slank maar toch een beetje plomp. Sluik zwart haar rond een bleek, ovaal gezicht met dromerige ogen. Ze deinde een beetje mee met de driekwartsmaten, met haar handen in een houding alsof ze met haar vingers knipte. Af en toe zakte haar hoofd op haar borst en vielen haar haren voor haar ogen. Als ze al enige nervositeit kende, of enig temperament bezat, sluimerde dat goed verborgen, en bereikte het haar gelaatsspieren niet. Haar partner droeg een gestrikt dasje, een krap blauw jasje en een zwarte cowboyhoed. Hij was iets kleiner dan zij, en een jaar of wat ouder, grijze haren prikten in zijn baard. Hij zong de liedjes en zij zong mee, de tweede stem. Zelden heb ik zo'n perfecte timing gehoord: zonder hem aan te kijken deed ze woord na woord met dat van hem versmelten. Het resultaat was een welluidende, enigszins lijzige weemoed, vastgeklonken in close harmony. De close harmony van The Everly Brothers, maar ernstig en zonder behaagzucht gebracht. Als een nostalgische herinnering aan dat duo.

Ik keek naar de regen die viel uit een donker wordende lucht. Het concert vond plaats in het Nic Jonk Museum. Zijn schilderijen lachten me luidruchtig toe met hun felle acrylieten kleuren, maar het dominante roze paste goed bij de zoete muziek van Matty Charles en Katy Rose. Ik dacht aan harmonie. Als twee mensen zo perfect gelijkluidend samen zingen, dan moest het bijna wel of een van de twee paste zich aan de ander aan. Tenzij een kans van een op de - vult u maar een astronomisch getal in - twee vrijwel identieke zielen had samengebracht.
Ik dacht ook aan teleurstelling. Teleurstelling ontstaat als men te veel verwacht. Het is zelden de schuld van dat waarin we teleurgesteld zijn dat het tegenvalt. Vrijwel altijd moeten we het aan onze te hoog gespannen verwachtingen wijten. Daarom doet het ook pijn - we vallen onszelf tegen, we hadden beter moeten weten. Het hoeven geen grote dingen te zijn en er hoeft ook helemaal geen bitterheid aan te pas te komen: een goede vriend of vriendin die ergens wezenlijk anders over denkt dan jij, of zich het gemeenschappelijke verleden anders herinnert dan jijzelf, kan al genoeg zijn. 'Hebben we het anders beleefd? Dan waren we toch niet zielsverwant als ik altijd dacht.' Die ontdekking stemt eenzaam. We verzinnen onze wereld en worden terechtgewezen. Teleurstelling is de ontmaskering van een gedroomde harmonie.
Van dit concertje op Valentijnsdag had ik helemaal niets verwacht. En dan is alles veel, zoals de dichter zegt. Wie met open geest de wereld tegemoet treedt kan verrast worden, maar nooit teleurgesteld.
Na het laatste applaus vierden we de verjaardag van mijn vriendin in het restaurant van het nabijgelegen dorp. We parkeerden de auto in de modder aan het water, op de stille landweg waar die reclame van verzekeringsmaatschappij Promovendum is opgenomen, die met dat schaap op de weg, misschien hebt u die wel eens gezien. Het 'Valentijnsmenu' smaakte uitstekend, veel beter dan verwacht, want eerdere eetervaringen hier waren niet zo geweldig geweest. En halverwege het Grand Dessert ('zoet als de liefde') versmolt mijn conversatie als een harmonieuze tweede stem met die van mijn geliefde.