Onder de noemer De kracht van kogels, een moordwijk in beweging opende De Meervaart gisteravond zijn poorten voor de buurtbewoners. Die mochten, gratis te gast in het theater, een avond lang horen wat presentatoren Bahram Sadeghi en Dick Glastra van Loon, schrijver Abdelkader Benali, historicus Herman Pleij, misdaadverslaggever Paul Vugts, stadsdeelvoorzitter Achmed Baâdoud, stand-up comedian Omar Ahaddaf en ‘spoken word artist’ Akwasi te melden hadden over de liquidaties en schietpartijen die aan de orde van de dag lijken in Amsterdam Nieuw-West. En ze mochten ook terugpraten. Moesten we ons onveilig voelen, ons wapenen, al of niet met schiettuig of schild, of hadden we meer baat bij een kruik voor de onderbuik, zoals het persbericht het formuleerde?
Het team van De Meervaart had alvast besloten tot het laatste, want het doel van de avond was de verontruste buurt een luisterend oor en een portie goed geïnformeerde relativering te bieden. Er mocht zelfs gelachen worden, want de druk moest van de ketel, zoveel was duidelijk.
Qua vorm was gekozen voor een bonte avond in de beste theatertraditie. In de handen van de professionals van De Meervaart werd dat een strak geklokte, mooi vormgegeven revue, die deze actuele thematiek in een nieuw licht deed baden. Nu eens niet de tl-buizen van een buurthuis, maar de rode warmte van een zaal die normaal muziekspektakels herbergt.
Ik was erbij om mijn liederen van twijfel en verzoening te zingen. Speciaal voor de gelegenheid had ik een nieuw liedje gemaakt, geïnspireerd op de afrekening in de Bertelmanstraat vorige week, precies op de plek waar ik in december nog als hulppostbode kerstkaarten in de bus had gegooid. Toen ik uitgezongen was zocht ik een plek in de zaal en genoot ontspannen van de rest van het programma.
Ik kwam er opgemonterd vandaan. In de eerste plaats doordat het vaak aangekondigde faillissement van de multiculturele samenleving hier zo genadeloos werd gelogenstraft. Meer dan de helft van de goed gebekte autoriteiten daar op die bühne had zijn wortels in zonnige landen. En dan de boodschap: Herman Pleij hield ons in een geestige spraakwaterval voor dat in de zeventiende eeuw, de Gouden Eeuw, het risico om vermoord te worden honderd keer groter was dan nu, en de kans om betrokken te raken bij geweld zelfs duizend keer hoger. Een officier van justitie kwam vanuit de zaal met precieze cijfers over de feitelijk afgenomen misdaad: jaarlijks gemiddeld 47 Amsterdamse moorden in de jaren negentig tegenover 24 in onze tijd. Het was de ongrijpbaarheid van de moderne moorden die ze angstaanjagend maakte, de eenzame wolven met hun mission from God, de openbare executies binnen een onzichtbaar crimineel circuit; de cijfers waren eerder geruststellend dan iets anders.
De mooiste boodschap kwam wat mij betreft van Abderkader Benali, die tijdens een paneldiscussie een warm pleidooi hield voor beter taalonderwijs en voor een zonnige kijk – het nieuws is dermate gefixeerd op alle ellende dat we dreigen te vergeten dat er ook zoveel positiefs gaande is. Alles wat je aandacht geeft groeit, dacht ik, hij heeft natuurlijk gelijk: we maken onszelf gek van angst met onze fascinatie voor rampspoed en onheil.
De avond werd besloten met een optreden van standupper Omar Ahaddaf ('Ik woon al twaalf jaar in Nederland – dat zeg ik al veertien jaar'). De zaal lachte net zo hard om hem als om de oer-Hollandse professor Pleij.
Een kruik voor de onderbuik, inderdaad.
Zie fragment op AT5
Luister: Radio 1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten