Post Zuid (13)

Rookzanger heeft, daartoe verleid door romantische fantasieën over het mooie buitenleven der postbodes, een tijdelijk overschot aan vrije tijd en de hopelijk eveneens tijdelijke behoefte aan extra verdiensten (of misschien in een vlaag van verstandsverbijstering) zich aangemeld als decemberhulp bij de posterijen. De komende tijd doet hij daarvan verslag.

Dag 15.

Ik vecht al een paar dagen met iets, een virus, een ziektekiem, zeker weet ik het niet. Het zal wel weer psychosomatisch zijn. Vandaag, de laatste dag van een moeizaam jaar, dreig ik het onderspit te delven. Ik voel me grieperig, somber en nerveus op de koop toe.
Terwijl ik mijn ronde begin drenst er een deuntje door mijn koortsige hoofd dat me de hele nacht uit mijn slaap heeft gehouden. Mijn eerste bestelling: de cijfers op de envelop en die op de brievenbus lijken net als ik de brief los wil laten niet te corresponderen en één angstig moment lang trek ik mijn hand terug; dan valt alles weer op zijn plek, en de brief in de bus.
Maar het weer is mooi en op onvoorspelbare momenten trekt de wolk in mijn hoofd op en zie ik met een plotseling geluksgevoel hoe scherp en strak de Amsterdamse School gebouwen tegen de blauwe lucht staan getekend waarin vrolijke wolkjes voorbij vlieten. Dan schrik ik op van een harde knal en de harmonie is net zo snel weer verdwenen als zij was opgekomen.
Ik loop snel vandaag, op de vlucht voor iets, op weg naar iets, ik zou het niet kunnen zeggen.
Maar eenmaal op de fiets brom ik zorgeloos een liedje, een ander dan dat in mijn hoofd, dat nu stil is.