De tweede behandeling was me lelijk tegengevallen dus tegen de derde zag ik weer net zo op als tegen de eerste. Misschien nog meer. Ik vermoedde iets van afnemende tolerantie voor deze door plaatselijke verdoving weggemoffelde mishandeling. Of zelfs van een stapeleffect: je kon die zenuwen niet ongestraft blijven tergen. Lichaam en geest gingen steeds meer protesteren.
De avond ervoor verzette ik me tegen het in slaap vallen. Immers, eenmaal ontwaakt was het uur van de vervolgafspraak ("grondig reinigen wortels, complex") snel daar. Na een onrustige nacht werd ik ruim voor de wekker zou gaan wakker. De katten veerden verheugd op: een meevaller vandaag, een vroeg ontbijt! Ik vulde hun bakjes, douchte, kleedde me aan, zette koffie en roosterde een boterham. Daarna reinigde ik mijn gebit geduldig met mijn Oral B iO nr 4, sensodyne tandpasta en twee formaten ragers. Dit alles stipt volgens instructies van de mondhygiëniste. Ik had besloten qua tandverzorging het braafste jongetje van de klas te worden. Rijkelijk laat op mijn 67e na een leven van roekeloze nonchalance, maar misschien hielp het om erger te voorkomen. Want het kon altijd erger. Het woord flapoperatie was gevallen en de weemakende klank daarvan alleen al had me richting Etos gejaagd.
Het was een donkere morgen. Er klonk wat onweer. Het begon te regenen, zachtjes, algauw harder. Ik betreurde het mijn paraplu in de auto achtergelaten te hebben. In de tram kreeg ik even het behaaglijke gevoel van vroeger, van mijn schooltijd. De wereld kwam tot leven maar ik kroop in mijn warme hoekje weg en was toeschouwer. De schreeuwende uithangborden waren nog niet goed bij stem. Ik keek naar de oude gevels waarlangs donkere wolken trokken. Las de jaartallen. In de verhullende schemering van de zijstraten verschilde het moderne Amsterdam in niets van dat van Breitner.
Dit keer werd ik behandeld door een andere jonge vrouw. Misschien had zij een subtielere aanpak, misschien werkte de verdoving beter, misschien had ik me te veel zorgen gemaakt of me mentaal beter gewapend - hoe dan ook, de tijd vloog om. Toch verzekerde ze me glimlachend dat er een uur verstreken was sinds ik was gaan liggen.
Buiten scheen de zon en er waren witte wolkjes. De straten lagen er blinkend bij. Schoongespoeld.
Ik liep net als de vorige keren vanuit het centrum naar huis. Bij de bakker op de hoek kocht ik een gevulde koek. Voor als de verdoving uitgewerkt was.
Illustratie: George Hendrik Breitner (1857-1923) - "Het Singel bij de hoek Paleisstraat, Amsterdam", circa 1900
Geen opmerkingen:
Een reactie posten